In Gambia en Senegal
Door: Willemien Oosterveld
Blijf op de hoogte en volg Willemien
19 April 2013 | Senegal, Senegambia
Net op tijd in Afrika om de late kou in Nederland niet mee te maken. Het voelt goed om terug te zijn en alles weer als nieuw te ervaren. De warmte van de zon, de geluiden, de geuren, de mensen. Ik hoef nu niet zoveel en geniet daarvan.
Eerst een weekje acclimatiseren bij Alied en Freek-Jan in Madiana. Elk jaar ga ik wel een tijdje naar hun toe in hun gezellige huis met piepklein zwembadje omgeven door de bougainville. Ik maak de vooruitgang mee van Marie (vroedvrouw in Brufut) die een hersenbloeding heeft gehad. Freek-Jan (arts) doet elke dag oefeningen met haar en controleert haar gezondheid. Lastig voor Marie met haar overbezette leven om opeens zo weinig meer te kunnen. Alied geeft Marie haakwerk om zo ook de fijne motoriek te trainen. Door alle training en zorg van Nederlandse en Gambiaanse vriendinnen gaat Marie met sprongen vooruit.
We gaan in mijn eerste week hier naar een demonstratie van Greentech Gambia (als ik de naam goed heb).
Ze maken grote en kleine kacheltjes om te koken en vervaardigen brandstof voor die kacheltjes van geperste pindadoppen, dat tot nu toe altijd als afval wordt beschouwd. Freek-Jan en Alied kennen een Gambiaanse vrouw die er al een tijdje op kookt. De moeite waard om het ook zelf te proberen. Ik neem een kleintje mee voor Darsilami plus een zak briketten van pindadoppen. Zo te zien scheelt het in de prijs vergeleken met brandhout.
In Darsilami blijkt Tabo enthousiast. Wie weet wordt het langzamerhand een nieuwe manier van koken, we zullen zien.
In Darsilami word ik warm verwelkomd met drums van Pabi en zijn groepje kleine jongens, met veel dans en zang van groot en klein. De hondjes zijn door het dolle heen en blijven zeker 5 minuten aan één stuk om me heen springen. In de loop van de volgende dagen komen velen me begroeten. “I nata! Abetteyata baake! Famo keta, famo keta!” “Je bent gekomen! Heel goed! Lang geleden dat we je gezien hebben, lang geleden!” En dan wordt altijd uitgebreid naar mijn familie geinformeerd, in de eerste plaats naar mijn moeder en tante en naar andere familieleden en mensen die in Darsilami zijn geweest. Aan deze en gene laat ik foto’s zien van mijn hele familie. Vooral die van mijn moeder in de sneeuw en die van ijs en schaatsers krijgen extra aandacht. “Hoe is het in Nederland? Koud zeker.” “Ja, heel koud!” En dat is niet gelogen eind maart, begin april.
Ik hoor wie er zijn geboren en wie er zijn dood gegaan en hoe extreem de laatste regentijd was. Darsilami een tijd lang volledig afgesloten van de buitenwereld. Ik hoor het niet één keer maar bij elke nieuwe bezoeker weer. De komende regentijd zal het niet opnieuw zo gaan. Sinds februari wordt er aan een nieuwe weg gewerkt tussen Brikama – Marakissa – Darsilami en met een lus terug over Dimbaya en Busura. Nu al is de gewone weg veel beter dan de gewone weg al die jaren hiervoor. Wat breedte betreft zou het wel een 6-baans highway kunnen worden. Veel muren en huizen zullen moeten verdwijnen, ook het oude huis en de muur van Tabo’s erf. Door het graafwerk van de machines zijn de waterleidingbuizen kapot gegaan. Nu al zeker twee maanden geen water. Behelpen met drinkwater van het gezondheidscentrum (met een eigen watersysteem) en voor waswater zijn er oude putten. Veel mensen die verder weg wonen drinken ook het water uit die putten, niet zo bevorderlijk voor de gezondheid. Niet genoeg water dus om de planten in Timberland te begieten. Die zijn flink aan het verdrogen.
De kapotte buizen zijn gemaakt, maar het lange stil liggen heeft de pomp geen goed gedaan. Tabo dringt er bijna dagelijks op aan dat de verantwoordelijken voor de nieuwe weg dit probleem oplossen. Dat zullen ze doen, wordt gezegd, maar wanneer blijft de grote vraag. Dus elke dag erop blijven hameren, de aanhouder wint.
Inmiddels ben ik volgens plan in Senegal. Van de drie veerponten over de rivier de Gambia vaart er nog maar één. Omdat de vele kleine motorboten veel sneller varen gaan Tafa (zoon van Tabo) en ik op die manier over. In Banjul zie ik Jarra (dochter Tabo) en haar dochter. Jarra laat me beloven binnenkort een hele dag en liefst ook een nacht bij haar door te brengen. Om heel veel bij te praten, zegt ze.
Tafa en ik worden, net als alle andere passagiers met bagage en al in de boot gedragen. Veel sterke opgeschoten jongens verdienen zo een flink centje bij. Ik moet me goed aan de rand van de boot vasthouden om niet bij hogere golven in het water te duikelen. Nu snap ik waarom de vrouwen naar de bodem van de boot zijn verwezen. Iedereen heeft een zwemvest aan. Daar wordt strikt aan gehouden, want de eigenaar wil geen boetes.
Bij de grens met Senegal staan auto’s klaar om ons naar Toubacouta te brengen. Maar de onderhandelingen over de prijs verlopen niet goed en Tafa loopt boos weg met mij in zijn kielzog. We zijn al bijna het stadje uit tot we een “goede auto” vinden. Het busje blijkt niet zo goed, maar de prijs wel, volgens Tafa. Lang wachten tot de auto vol is. Daarna nog een paar keer oponthoud onderweg, maar we komen uiteindelijk in Toubacouta aan. Het laatste stukje achterop de brommertaxi. Leuk om Ousman en ook Amadou, zijn broer, weer te zien.
De volgende ochtend vroeg meteen door naar Thiës, waar Woodi en Abdou al op me wachten. Ze zijn vanuit Dakar op weg naar Puli Fulbe, naar Woodi’s onderkomen vlak aan zee. Vorig jaar ben ik hier ook geweest (zie het laatste verslag van seizoen 2011-2012) en heb toen al het een ander verteld over Woodi’s werk in Afrika. (zie ook: www.silentwork.org - duurzame projecten voor de vergeten kinderen van Afrika) Net als vorig jaar komen er regelmatig mensen met gezondheidsproblemen langs. Ze worden behandeld of krijgen advies wat verder te doen. Vaak hebben mensen meer vertrouwen in Woodi, dan in een ziekenhuis.
Een paard en wagen brengt een moeder met haar dochter. De dochter loopt heel moeizaam. Maanden geleden blijkt deze jonge vrouw een hersenbloeding te hebben gehad. Behalve bewegen gaat ook het praten moeizaam. In water bewegen is veel makkelijker. Bijna elke dag krijgt de vrouw les van Woodi. Eerst alleen maar bewegen langs de kant, goed ondersteund en met zwemvest om. Al na een paar keer beweegt de vrouw helemaal alleen in het water, vastbesloten te leren zwemmen. Mooi om haar kracht te zien.
Haar moeder vertelt dat ze haar voor het eerst sinds lang ziet lachen. Anderen van haar familie durven zeker niet wat zij nu durft, zeker haar moeder niet. Woodi gaat de vrouw binnenkort leren om beter te praten. “Laat ze me dan meteen maar Frans leren”, maakt de vrouw mij duidelijk. In ieder geval toont ze haar sterke wil om te leren.
We gaan naar de basisschool en naar het gezondheidscentrum. Vele klaslokalen zijn door Silent Work gebouwd en voor het ziekenhuisje zal gebouwd zodra daar geld voor is.
Op dit moment krijgt een van de leerkrachten van de school les in gebarentaal om de dove kinderen te kunnen onderwijzen. Deze kinderen zijn als aparte groep ondergebracht op de gewone school. Het hoofd van de school werkt enthousiast mee en volgt ook Woodi’s lessen over hoe met dove kinderen om te gaan en hoe ze iets te leren, met voorbeelden en aandachtspunten. Heel boeiend om er bij te zijn en vooral leuk om het enthousiasme van zowel Woodi als de leerkrachten te zien.
Intussen haalt Abdou (in dienst van Silent Work) materiaal uit Mauritanië. Niks doe je zo maar even . Alles vraagt veel tijd, zeker met transport over kilometers zand, in verzengende hitte en met lastige douanes. Voordat alles op de plaats van bestemming is in Senegal zullen er weken voorbij.
Met paard en wagen gaan we een heel eind langs het strand naar een groter stadje om schoolkleren voor Woodi’s naamgenoot (13 jaar) te kopen. Het wordt echt een dagje uit. De voerman leidt het paard tot in de branding. Golven spatten tegen onze benen. Geweldig, die ruimte van zand en zee. Niet mogelijk hier te zwemmen; de sterke stroming is te gevaarlijk.
Elke ochtend zit Woodi met haar laptop op schoot en dikwijls later op de dag weer. Veel van haar werk als (inhoudelijk) directeur van de organisatie voor doven van heel Afrika (Deafnet) kan ze zo doen en ook een gedeelte van de Silent Work organisatie. Meestal wordt ze onderbroken door deze en gene (zieken en ook zo maar voorbijgangers uit het dorp) Deze week nog eens extra door een groep jonge mannen van net boven de 20. Ze zullen een stuk land gaan bewerken om groentes te verbouwen, kool, wortelen, uien. Een boom moet gerooid, materialen gekocht, etc. Voordat alles gereed is om te beginnen zijn ze dagelijks minstens 3 x langs geweest. Steeds even enthousiast en opgewekt. Woodi blijft nuchter en wacht de oogst af.
Gisteren ben ik weer in Toubacouta aangeland, na een snelle reis van ruim 7 uur. Elke keer als ik bij een volgende overstap kwam was ik de laatste voor vertrek, dus er viel niet zoveel te wachten tot de auto vol was.
De eerste maand hier is voorbij. De laatste weken blijf ik in Darsilami om o.a. foto’s te maken voor Stichting Darsilami en te genieten van het gewone Afrikaanse leven.
Eerst een weekje acclimatiseren bij Alied en Freek-Jan in Madiana. Elk jaar ga ik wel een tijdje naar hun toe in hun gezellige huis met piepklein zwembadje omgeven door de bougainville. Ik maak de vooruitgang mee van Marie (vroedvrouw in Brufut) die een hersenbloeding heeft gehad. Freek-Jan (arts) doet elke dag oefeningen met haar en controleert haar gezondheid. Lastig voor Marie met haar overbezette leven om opeens zo weinig meer te kunnen. Alied geeft Marie haakwerk om zo ook de fijne motoriek te trainen. Door alle training en zorg van Nederlandse en Gambiaanse vriendinnen gaat Marie met sprongen vooruit.
We gaan in mijn eerste week hier naar een demonstratie van Greentech Gambia (als ik de naam goed heb).
Ze maken grote en kleine kacheltjes om te koken en vervaardigen brandstof voor die kacheltjes van geperste pindadoppen, dat tot nu toe altijd als afval wordt beschouwd. Freek-Jan en Alied kennen een Gambiaanse vrouw die er al een tijdje op kookt. De moeite waard om het ook zelf te proberen. Ik neem een kleintje mee voor Darsilami plus een zak briketten van pindadoppen. Zo te zien scheelt het in de prijs vergeleken met brandhout.
In Darsilami blijkt Tabo enthousiast. Wie weet wordt het langzamerhand een nieuwe manier van koken, we zullen zien.
In Darsilami word ik warm verwelkomd met drums van Pabi en zijn groepje kleine jongens, met veel dans en zang van groot en klein. De hondjes zijn door het dolle heen en blijven zeker 5 minuten aan één stuk om me heen springen. In de loop van de volgende dagen komen velen me begroeten. “I nata! Abetteyata baake! Famo keta, famo keta!” “Je bent gekomen! Heel goed! Lang geleden dat we je gezien hebben, lang geleden!” En dan wordt altijd uitgebreid naar mijn familie geinformeerd, in de eerste plaats naar mijn moeder en tante en naar andere familieleden en mensen die in Darsilami zijn geweest. Aan deze en gene laat ik foto’s zien van mijn hele familie. Vooral die van mijn moeder in de sneeuw en die van ijs en schaatsers krijgen extra aandacht. “Hoe is het in Nederland? Koud zeker.” “Ja, heel koud!” En dat is niet gelogen eind maart, begin april.
Ik hoor wie er zijn geboren en wie er zijn dood gegaan en hoe extreem de laatste regentijd was. Darsilami een tijd lang volledig afgesloten van de buitenwereld. Ik hoor het niet één keer maar bij elke nieuwe bezoeker weer. De komende regentijd zal het niet opnieuw zo gaan. Sinds februari wordt er aan een nieuwe weg gewerkt tussen Brikama – Marakissa – Darsilami en met een lus terug over Dimbaya en Busura. Nu al is de gewone weg veel beter dan de gewone weg al die jaren hiervoor. Wat breedte betreft zou het wel een 6-baans highway kunnen worden. Veel muren en huizen zullen moeten verdwijnen, ook het oude huis en de muur van Tabo’s erf. Door het graafwerk van de machines zijn de waterleidingbuizen kapot gegaan. Nu al zeker twee maanden geen water. Behelpen met drinkwater van het gezondheidscentrum (met een eigen watersysteem) en voor waswater zijn er oude putten. Veel mensen die verder weg wonen drinken ook het water uit die putten, niet zo bevorderlijk voor de gezondheid. Niet genoeg water dus om de planten in Timberland te begieten. Die zijn flink aan het verdrogen.
De kapotte buizen zijn gemaakt, maar het lange stil liggen heeft de pomp geen goed gedaan. Tabo dringt er bijna dagelijks op aan dat de verantwoordelijken voor de nieuwe weg dit probleem oplossen. Dat zullen ze doen, wordt gezegd, maar wanneer blijft de grote vraag. Dus elke dag erop blijven hameren, de aanhouder wint.
Inmiddels ben ik volgens plan in Senegal. Van de drie veerponten over de rivier de Gambia vaart er nog maar één. Omdat de vele kleine motorboten veel sneller varen gaan Tafa (zoon van Tabo) en ik op die manier over. In Banjul zie ik Jarra (dochter Tabo) en haar dochter. Jarra laat me beloven binnenkort een hele dag en liefst ook een nacht bij haar door te brengen. Om heel veel bij te praten, zegt ze.
Tafa en ik worden, net als alle andere passagiers met bagage en al in de boot gedragen. Veel sterke opgeschoten jongens verdienen zo een flink centje bij. Ik moet me goed aan de rand van de boot vasthouden om niet bij hogere golven in het water te duikelen. Nu snap ik waarom de vrouwen naar de bodem van de boot zijn verwezen. Iedereen heeft een zwemvest aan. Daar wordt strikt aan gehouden, want de eigenaar wil geen boetes.
Bij de grens met Senegal staan auto’s klaar om ons naar Toubacouta te brengen. Maar de onderhandelingen over de prijs verlopen niet goed en Tafa loopt boos weg met mij in zijn kielzog. We zijn al bijna het stadje uit tot we een “goede auto” vinden. Het busje blijkt niet zo goed, maar de prijs wel, volgens Tafa. Lang wachten tot de auto vol is. Daarna nog een paar keer oponthoud onderweg, maar we komen uiteindelijk in Toubacouta aan. Het laatste stukje achterop de brommertaxi. Leuk om Ousman en ook Amadou, zijn broer, weer te zien.
De volgende ochtend vroeg meteen door naar Thiës, waar Woodi en Abdou al op me wachten. Ze zijn vanuit Dakar op weg naar Puli Fulbe, naar Woodi’s onderkomen vlak aan zee. Vorig jaar ben ik hier ook geweest (zie het laatste verslag van seizoen 2011-2012) en heb toen al het een ander verteld over Woodi’s werk in Afrika. (zie ook: www.silentwork.org - duurzame projecten voor de vergeten kinderen van Afrika) Net als vorig jaar komen er regelmatig mensen met gezondheidsproblemen langs. Ze worden behandeld of krijgen advies wat verder te doen. Vaak hebben mensen meer vertrouwen in Woodi, dan in een ziekenhuis.
Een paard en wagen brengt een moeder met haar dochter. De dochter loopt heel moeizaam. Maanden geleden blijkt deze jonge vrouw een hersenbloeding te hebben gehad. Behalve bewegen gaat ook het praten moeizaam. In water bewegen is veel makkelijker. Bijna elke dag krijgt de vrouw les van Woodi. Eerst alleen maar bewegen langs de kant, goed ondersteund en met zwemvest om. Al na een paar keer beweegt de vrouw helemaal alleen in het water, vastbesloten te leren zwemmen. Mooi om haar kracht te zien.
Haar moeder vertelt dat ze haar voor het eerst sinds lang ziet lachen. Anderen van haar familie durven zeker niet wat zij nu durft, zeker haar moeder niet. Woodi gaat de vrouw binnenkort leren om beter te praten. “Laat ze me dan meteen maar Frans leren”, maakt de vrouw mij duidelijk. In ieder geval toont ze haar sterke wil om te leren.
We gaan naar de basisschool en naar het gezondheidscentrum. Vele klaslokalen zijn door Silent Work gebouwd en voor het ziekenhuisje zal gebouwd zodra daar geld voor is.
Op dit moment krijgt een van de leerkrachten van de school les in gebarentaal om de dove kinderen te kunnen onderwijzen. Deze kinderen zijn als aparte groep ondergebracht op de gewone school. Het hoofd van de school werkt enthousiast mee en volgt ook Woodi’s lessen over hoe met dove kinderen om te gaan en hoe ze iets te leren, met voorbeelden en aandachtspunten. Heel boeiend om er bij te zijn en vooral leuk om het enthousiasme van zowel Woodi als de leerkrachten te zien.
Intussen haalt Abdou (in dienst van Silent Work) materiaal uit Mauritanië. Niks doe je zo maar even . Alles vraagt veel tijd, zeker met transport over kilometers zand, in verzengende hitte en met lastige douanes. Voordat alles op de plaats van bestemming is in Senegal zullen er weken voorbij.
Met paard en wagen gaan we een heel eind langs het strand naar een groter stadje om schoolkleren voor Woodi’s naamgenoot (13 jaar) te kopen. Het wordt echt een dagje uit. De voerman leidt het paard tot in de branding. Golven spatten tegen onze benen. Geweldig, die ruimte van zand en zee. Niet mogelijk hier te zwemmen; de sterke stroming is te gevaarlijk.
Elke ochtend zit Woodi met haar laptop op schoot en dikwijls later op de dag weer. Veel van haar werk als (inhoudelijk) directeur van de organisatie voor doven van heel Afrika (Deafnet) kan ze zo doen en ook een gedeelte van de Silent Work organisatie. Meestal wordt ze onderbroken door deze en gene (zieken en ook zo maar voorbijgangers uit het dorp) Deze week nog eens extra door een groep jonge mannen van net boven de 20. Ze zullen een stuk land gaan bewerken om groentes te verbouwen, kool, wortelen, uien. Een boom moet gerooid, materialen gekocht, etc. Voordat alles gereed is om te beginnen zijn ze dagelijks minstens 3 x langs geweest. Steeds even enthousiast en opgewekt. Woodi blijft nuchter en wacht de oogst af.
Gisteren ben ik weer in Toubacouta aangeland, na een snelle reis van ruim 7 uur. Elke keer als ik bij een volgende overstap kwam was ik de laatste voor vertrek, dus er viel niet zoveel te wachten tot de auto vol was.
De eerste maand hier is voorbij. De laatste weken blijf ik in Darsilami om o.a. foto’s te maken voor Stichting Darsilami en te genieten van het gewone Afrikaanse leven.
-
20 April 2013 - 00:18
Trees:
klinkt allemaal heel goed
`hier zijn wij op weg naar de abdicatie en de kroning
kortom een gekken huis
groet allen
liefs Trees -
20 April 2013 - 07:13
Janny Lensra:
Lieve Willemien,
Wat weer een prachtig avontuurlijk verhaal.
Waar ik weer heel erg aan moet wennen is dat wachten overal.
Vooral die kapotte waterleidingen. Iedereen heeft er last van.
Bij ons zou het hele leven ontwricht zijn. Wat een geduld moeten jullie hebben.
Bedankt voor dit bericht en de prachtige foto's!
Liefs Janny
-
20 April 2013 - 07:40
Menno:
Zo hebben we weer een uitstekend beeld van je omzwervingen Willemien. Leuk.
Wat ik nog meer zou willen weten hoor ik wel van je als je terug bent.
A propos, omstreeks 7 juni kom ook ik weer even. Hoop dat de kwekerijen er een beetje fatsoenlijk bijstaan. (Zeg dat maar aan Tabo !)
tot over een maand (?),
liefs,
Menno -
20 April 2013 - 12:03
Joanna Hijner:
Namaste Willemien,
Mooi verslag heb je geschreven, dank je wel hiervoor en zo te lezen geniet je volop.
Hoop je heel gauw te zien in Gambia en dan kunnen je ons persoonlijk vast nog wel meer vertellen!
Liefs, Joanna -
20 April 2013 - 14:24
W. Johanna Bleumink:
Hallo Willemien,
Het was heerlijk om je reisverhaal te lezen; ik kon Gambia en Senegal bijna weer ruiken....:)
De winter heeft lang geduurd in Nederland, maar nu is de lente begonnen en is er een mooie kleurenpracht met alle bloesem.
Het blijft behelpen in NLD, maar ik hoop een keer met jou ervaringen uit te wisselen;johannableumink@gmail.com of johannajobateh@hotmail.com
Ik ben getrouwd in 2005 met Lamin Jobateh, familie van de be3kende griot-familie Susso in Ziguinchor.
Mocht je familie van me tegenkomen, doe ze de groeten namens mij. De (muziek)wereld is klein.
Harterlijke groet,
Johanna Jobateh -
20 April 2013 - 17:36
Nel Luynenburg :
Lieve Willemien .
Wat zie je er gelukkig uit, dit is jouw leven in Africa.Ik geniet volop van je reisverslag ,maar moet nog 9maanden wachten voordat ik weer in Darsilami aankomt.Geniet maar lekker ,veel liefs van Ge en Ne.
-
20 April 2013 - 20:50
Freek-Jan:
Lieve Willemien
Wij zijn weer bezig met wennen in NL. Boeiend verslag heb je geschreven met mooie foto's! Volgende keer natuurlijk even vragen of ik wel herkenbaar op internet wil staan ( grapje ) -
20 April 2013 - 21:00
Sanne:
Hallo Willemien,
Super om weer wat van je te horen!
Leuk dat je zo veel in een keer schrijft met veel foto's erbij!
Vind het weer erg leuk om allemaal te lezen.
Fijn dat het goed met je gaat en hopelijk hoor ik snel weer van je.
Heel veel liefs, Sanne
en Martha, Ad en luka -
20 April 2013 - 21:08
Stans:
Lieve Willemien,
Wat een stralend,vrolijk verhaal met veel goede berichten! Om helemaal warm van te worden.
Leuke foto's met af en toe een stukje herkenning. Fijn dat je zo geniet!
Hier is de kou ook voorbij en deze tijd van frisheid en prille voorjaarskleuren kan me niet lang genoeg
duren. Straks een weekje met de hele familie naar Terschelling. Ik verheug me op het plezier met de
kinderen.
't Blijft toch altijd een traditie. Dit maal in een huisje in Midsland aan zee.
Gingen wij van 21 - 28 Sept.voor Hil zorgen?
Nou, zo ver is het nog lang niet
lieve groeten van ons, Stans. -
20 April 2013 - 22:41
Det:
Fijn dat je zo geniet, zoveel beleeft en er enthousiast over vertelt.
En weer echt foto's van jou.
Geniet van de tijd in Darsilami.
Hier is de natuur op groen gesprongen.... Fantastisch!
Tot later
lieve groeten Det -
20 April 2013 - 22:45
Eva:
Hoi willemien, goed van je te horen.
Ik zit mijn laatstevdag in St. Maarten, warm, maar grijs bewolkt en harde wind, helaas al drie dagen geen strandweer.
Jehebt het zo te horen goed, fijn, geniet!
Leuk de fotoos!
Hier was het ook goed, maar twee weken is lang genoeg,
Alleen nog 12 uur terug vliegen, brrrr...
We zien elkaar over een heeeele tijd in A'dam, liefs, eva -
21 April 2013 - 09:16
Ineke:
Ha Willemien,
Bedankt voor het sturen van deze mail, het is genieten om jou verhaal te lezen.
En de foto's zijn prachtig, brengen de sfeer goed over.
Fijn dat het goed met je gaat.
Wens je nog een paar goede en fijne weken in Darsilami toe.
Liefs en een kus van Ineke. -
21 April 2013 - 10:42
Miranda:
Lieve Willemien,
Wat heb je weer een mooi reisverslag gemaakt heb het adembenemend zitten lezen.
Wat een welkom toen je in Darsilami aan kwam, leuk om al die bekende gezichten te zien en natuurlijk Pabi...en de hondjes Aywule en Tombong.
Wacht met spanning af op je volgende verslag.
veel liefs en een dikke knuffel xx Miranda -
21 April 2013 - 13:59
Laurian:
Hallo Willemien,
Je hebt al weer heel wat beleefd. Goed dat je toch bent gegaan! Fijne weken nog in Darsilami en als je weer terug bent spreken we af.
Lieve groet -
22 April 2013 - 07:34
Olga:
Lieve Willemien,
Wat een pakkend beeldend verslag weer. Met al die prachtige kleurrijke foto's. Je moet echt een boek gaan schrijven over je leven in Afrika! Zo te lezen kan je er nu iets rustiger genieten. Dat is heel mooi en je van harte gegund. Hier komt vandaag een grote oranje zon boven de drukke straat uit en hoor ik de vogels buiten, want de deur staat open. Dus de lente is hier eindelijk ook begonnen. Jaap en ik slapen dit weekend een dagje in jouw huis, omdat Jaap de sleutels aan nieuwe huurders in de Russellstraat gaat overdragen. Dank je wel dat dat kan. Heel veel liefs uit Amsterdam. Warme groet van Olga -
22 April 2013 - 21:57
Erna:
lieve Willemien,
wat een boeiend verhaal-wel wat anders dan pianospelen en -lessen...
ik reis met je mee..
dank voor je pracht foto's en verhaal, liefs van erna. -
23 April 2013 - 15:29
K.wijfjes:
hoi willemien, goed om wat van je te horen. Je verwacht vast van mij geen reactie maar je ziet het ze leert t al. Hier gaat alles door en mijn vacantie schiet ook al op, ik ga 24 mei weg. Ik ga eerst nog konniginnedag vieren, ws om 4.30 mijn bed al uit(wie is er zo gek!!!!!!!!!!) De foto's zijn geweldig en je verhaal zoals altijd mooi om te lezen.
-
24 April 2013 - 11:16
Ricus Voeten:
Hallo lieve Willemien,
Wat een feest om je verslag te lezen.
Mijn bovenbuurman werkt voor Stork in Tanzania. Ze bouwen daar een elektriciteit netwerk om energie van zonnecollectoren te distribueren. Hebben jullie ook iets dergelijks in Gambia? -
17 Mei 2013 - 09:44
Lisa:
Hey lieve Willemien!
Wat is het alweer lang geleden dat ik met Julia bij jouw en Tabo op bezoek was (7 jaar?)! Ik kom niet altijd toe aan het lezen van je verhalen, zonde! Moet ik weer gaan doen! Heb net je bovenstaande verhaal gelezen en dat was heerlijk!En prachtige foto's ook! :)
Julia woont tegenwoordig in Kaapstad en ik ben haar daar nu aan het opzoeken. Zuid-Afrika is heel anders dan Gambia maar soms ineens een feest van herkenning, zoals de mini busjes die ook hier niet weg gaan voordat ze vol zitten ;-)
Geniet van je tijd daar! Liefs aan jou, Tabo en de hele familie!
Lisa
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
