Time-out in Toubacouta, Senegal

Midden overdag lijkt het hier in Toubacouta wel 2 x zo heet als in Darsilami. Droge, zanderige omgeving, verzilte grond, alleen baobabs en een enkele andere boom.
Maar één mangoboom gezien in dit dorp, een groot verschil met de meer bosrijke omgeving van Darsilami.
Ousman, Tabo’s zoon, doet enorm zijn best om achter het internetcafe, dat hij nu anderhalf jaar runt, bougainvilla te planten tegen de afrastering aan. Na vele planten die het in deze zoute omgeving niet hebben gered zijn er toch een aantal die groeiend en prachtig bloeiend overleven.
Na het middageten probeer ik wat te slapen in Ousmans kamer, want het huisje waar ik slaap in de kleine lodge hiernaast is nu bloedheet met zijn dak van plaatijzer. Je drijft, bij wijze van spreken, je bed uit. Aan het eind van de middag tot ’s nachts komt meestal de electriciteit terug en daarmee ook de wind van de ventilator (wat een luxe!) Overigens is het ’s nachts zonder ventilator koel genoeg.
Eergisteren had ik moeite mijn deur open te krijgen en heb samen met anderen een tijdlang in de brandende zon staan worstelen met het slot. Ik herinnerde me dat het vorig jaar ook al zo moeilijk ging. Uiteindelijk kwam de eigenaar thuis en loste het probleem op. Zijn advies: laat maar open, dat kan best hier, de deur sluit van binnen uit wel. Ik sjouwde eerst met een paar waardevolle spullen steeds op en neer. Geen zin om op een nieuw slot aan te dringen. Inderdaad, zo kan het ook! Groot was mijn verbazing toen er gisteravond binnen een handomdraai toch een nieuw slot in kwam.

Ousman realiseert zich al een tijd dat mensen die oorspronkelijk kwamen mailen nu zelf een laptop hebben, dus verlies van veel klandizie. Zoals in Europa, ook hier aanbiedingen van heel goedkope laptops bijv. bij aanschaf van een mobieltje. Ousman is nu naarstig op zoek naar andere mogelijkheden. Computerlessen geven aan kinderen doet hij al, maar voor een uitbreiding daarvan zijn nieuwe sponsors nodig.
Ousman heeft zijn jongere broer Amadou opgeleid om het internetcafe van hem over te nemen als hij zelf een paar dagen weg moet. Een jongere broer moet de oudere gehoorzamen, ik heb het systeem al vaker beschreven. Maar Amadou schijnt er niet onder te lijden en met vallen en opstaan krijgt hij meer verantwoordelijkheid en dan ook meer waardering van zijn grote broer en diens omgeving.
Met Tafa, ook een zoon van Tabo, ben ik hier gekomen. Het is roerend om te zien hoe de drie Bojang-boys hun best doen mij een echte “time-out’ te geven met rust, goed eten en niet te veel zorgen aan mijn hoofd. Na een paar dagen hier valt de onrust van de beslommeringen in Darsilami van me af. Hopelijk lukt het Tabo om ook nog te komen.

Toen ik half januari terugkwam in Gambia trof ik een heerlijk koel klimaat aan, met zo’n 26 graden en dat bleef weken zo.
Net als vorig jaar kwamen er gasten met bijdragen voor de stichting, deze keer voor de nieuwbouw / inrichting van het gezondheidscentrum / kraamkliniek in Macouda.
De initiatiefnemers van de nieuwbouw in Macouda, Amy en Frans, kwamen met vrienden kijken naar de vorderingen en tegelijkertijd genoten ze van een warm welkom in het dorp.
Het is toch een hele klus om alles volgens plan af te krijgen, het vraagt eigenlijk meer specialistische kennis, maar we doen ons best en zetten er vaart achter om alles zo gauw mogelijk af te ronden. Dan kan het oude gebouw afgebroken worden.

Een nieuw toilet voor de kleuterschool in Manduar is klaar. Niet lang daarna belde het hoofd van de school. Ze hebben een nieuw klaslokaal nodig! Alsof wij die zomaar uit onze broekzak kunnen toveren! Wat we wel kunnen is de onderkant van de school zó versterken dat een nieuwe heftige regentijd geen rampzalige gevolgen zal hebben. Verder heb ik haar verwezen naar andere organisaties, die misschien wat voor de school kunnen betekenen.

Vorig jaar schreef ik over kleine, gehandicapte Seiny uit Manduar. Een paar van onze gasten, Alie en Marlene, beiden verpleegkundigen, hebben zich ingezet om een kinderrolstoel mee te nemen uit Nederland, eentje met extra dikke banden om in mul zand te rijden. Het was allemaal zo mooi georganiseerd en gelukt ook!
Met de stoel op de auto rijden we naar Manduar en na alle begroetingen en uitleg via Tabo wordt de stoel in elkaar gezet. Seiny is nog wat bang, zo helemaal alleen in dit nieuwe, vreemde apparaat. Zijn tweelingbroertje Sanne wil maar al te graag zijn plaats innemen.
In de week erna bellen we op hoe het nu gaat. Seiny is al aardig gewend en begint het rijden in de stoel leuk te vinden, zegt zijn moeder.
We schrokken enorm, toen twee weken daarna de vader liet weten, dat Seiny een paar dagen ziek was geweest en de afgelopen nacht was overleden. Marlene had al gezegd dat zoiets met dergelijke kinderen zou kunnen gebeuren, maar zó gauw.....dat had niemand kunnen vermoeden.
De stoel blijft het eigendom van Stichting Darsilami. We gaan op zoek naar een ander kind dat het goed zal kunnen gebruiken.

Deze periode ben ik veel met administratie en financien bezig geweest, niet iets wat ik heel graag doe. Pabi, Fadabo en alle kleine, vrolijke koters en onze twee enthousiaste honden geven me gelukkig de nodige afleiding in Timberland. Tabo zie ik minder dan andere jaren; hij heeft het steeds druk, nu vooral met de bouw in Macouda.
De mobiel is hier een uitkomst om hem te bereiken, alhoewel je ook teveel gebeld kunt worden, zoals bij Tabo het geval is.

Iemand heeft ooit eens tegen me gezegd dat het goed is voor een mens om in ieder geval 1 x per jaar naar een plaats te gaan waar je nooit eerder bent geweest. Voor mij was dat dit jaar een tochtje met een paar gasten en Pabi naar Bintang Bolong, meer landinwaarts aan de Gambiarivier. Op zich is het dorp niet bijzonder maar nieuw voor mij waren de huisjes van de lodge, staand op palen in het water, omgeven door mangroves. ’s Nachts waande ik me, met al dat geklots van water, bijna in een boot. ’s Ochtends ontbijt op een vlonder in de nog niet te warme zon.

In deze periode zijn er weer diverse baby’s geboren in Darsilami. Eerlijk gezegd houd ik het niet bij om naar alle kleine en grote naamgevingsceremonies te gaan. Een van onze gasten schreef in het gastenboek: “Het lijkt wel alsof er baby’s aan de boom groeien. Was het maar geld.”
De hoop is gevestigd op, in ieder geval één van alle kinderen; wie weet brengt díe het grote geld, de veiligheid, de verzekering, wat een ieder graag wil. Hoe meer kinderen je hebt, hoe meer kansen? Als ik te berde breng dat het veel geld kost om al die kinderen naar school te sturen, zeggen ze: “De oudsten helpen de jongeren wel weer!”
Ja, áls die kanshebber net bij de oudsten zit.
Verder kijken ze half lachend naar mij, zo van: “Ach, je begrijpt toch nog niet alles hier.” En zo zal het ook wel zijn.

Hier in Toubacouta kan ik op mijn gemak en met hulp van Ousman en Amadou mijn foto’s selecteren voor bij dit bericht, altijd een hele klus. Het lukt me dit jaar niet om veel berichten te schrijven, daarom dit keer een langer verhaal met heel veel foto’s.
Dit jaar blijf ik een maand langer in Darsilami, tot half mei. Nu kan dat! Geen werk dat in Nederland op me wacht.
Eigenlijk geen gasten meer (er komt nog eentje), maar tijd voor de stichting, Yirolu (het ecologische en bomenprojekt) en andere dingen. Hier in Toubacouta help ik Ousman om de folder voor Yirolu (= bomen) af te maken. Ousman kan er trots op zijn, het ziet er heel goed uit!

Tegenwoordig luister ik in Darsilami elke ochtend naar de BBC, waar ik veel meer en betere informatie krijg wat betreft al het wereldnieuws en rampen in Japan dan bij de Nederlandse wereldomroep.

Jullie allemaal (ondanks al die schokkende gebeurtenissen in Japan) een hele mooie en zonnige lente toegewenst!