Vanuit Amsterdam een bericht over Darsilami

Sinds half mei ben ik weer in Nederland. En sinds begin juli is Tabo hier ook. Met veel moeite en veel hulp van Stichting Darsilami, SKOP en Menno is het gelukt een visum te krijgen. Tabo blijft tot half september. Het is hem al aardig gelukt om uit te rusten, nieuwe energie op te doen en afstand te nemen tot al het werk dat hem de laatste jaren boven het hoofd groeide. Hij geniet van een periode zonder druk van dagelijks talloze telefoontjes en het oplossen van tientallen problemen. Een paar van zijn zoons nemen op dit moment het een en ander over. En dat zullen ze waarschijnlijk blijven doen na Tabo’s terugkeer.

Pabi, de zoon die in onze Timberland-lodge werkt, was ook uitgenodigd om wat later naar Nederland te komen, maar zijn visum is nu voor de tweede keer geweigerd. Reden: het is niet zeker dat hij terug zal keren naar eigen land. Moeilijk te bewijzen dat dat wel zo zal zijn. Pabi was zo boos dat hij naar de Gambiaanse president wilde gaan om hem te vragen al die Nederlanders ook maar niet in Gambia toe te laten. Er is bezwaar aangetekend tegen de weigering en er zijn nu allerlei formulieren ingevuld, dus wie weet….

Voor mij is een nieuwe periode aangebroken: niet meer vroeg opstaan om naar het Sarphatihuis te gaan, mijn eigen tijd kunnen indelen, na zoveel jaar eindelijk veel aan mijn huis kunnen doen. Ik geniet ervan, maar natuurlijk mis ik het dagelijkse contact met mijn collega’s. Gelukkig is het Sarphatihuis dichtbij en kan ik regelmatig komen koffie drinken op Oostenburg 2/3.

Dit jaar is het me niet gelukt veel berichten op deze site te zetten. Vooral berichten met foto’s is vanuit Gambia een hele toer. Vandaar dat ik het nieuws van de laatste maanden nu vanuit Nederland meld. Een beetje merkwaardig is wel dat bij elke foto nu “Amsterdam” staat, maar denk er maar bij: “ in Amsterdam geschreven en verstuurd”.

Terug naar Darsilami.
Het seizoen van Timberland-lodge was maar heel magertjes. Te weinig gasten voor een positief resultaat. Katrien, een van onze laatste gasten dit jaar heeft beloofd me wegwijs te maken op Facebook, zodat we dat als reclame voor een verblijf in Darsilami kunnen gebruiken.
Er zit een nieuw (gras)dak op mijn huis, voor een paar jaar weer beschermd tegen de heftige regens van het regenseizoen.
Met de Bojang-familie gaat het goed. Dochter Fatou is afgestudeerd en is nu gediplomeerd kapster. Ze won de eerste prijs met een eigen ontwerp kapsel en kleding!
De jongens van de familie tussen tweeënhalf en twaalf jaar werden besneden , apart gehouden en vijf weken lang met grote zorg omringd. Als klapstuk was er de “coming-out”, een enorm traditioneel feest waar de hele Mandinka clan, mannen, vrouwen, kinderen aan mee deden. Ik heb de eerste vier weken meegemaakt , d.w.z. vanuit de verte, want geen enkele vrouw werd tot de besneden jongens toegelaten.
’s Nachts hoorde ik de “Kankourang”, in rood raffia-achtig tenue gehuld, hoge geluiden maken en zijn grote messen (“cutlas”) tegen elkaar slaan. Ook ik liet de jongetjes allerlei lekkers brengen, zoals ijs en speciale limonade. Graag was ik bij de “coming-out” geweest, maar ik moest terug naar Nederland. Tot mijn grote verrassing bracht Tabo een prachtige DVD mee, waar alles van die dag op staat.

Er is de afgelopen maanden wekelijks hard gewerkt aan verbetering van de weg Darsilami-Sifoe, ongeveer 3 km gaten vullen met zand en grint. Iedereen uit het dorp die een schop kan hanteren helpt mee. In Sifoe loopt een verharde weg naar Brikama, dus in de regentijd is het extra belangrijk om die weg te kunnen bereiken. De veel langere weg naar Brikama over Marakissa wordt met veel regen totaal onbegaanbaar. Ook financieel heeft het hele dorp meegeholpen om de vrachtwagen en de grote schuiver te bekostigen.

De bouw van het nieuwe gezondheidscentrum in Macouda (op 3 km van Darsilami, in Senegal) vorderde gestaag. Tabo zocht mooie tegels uit die nu in alle kamers en gangen op de grond liggen. Elektriciteit en licht is er gekomen d.m.v. twee enorme zonnepanelen op het dak.
Kawsu, de projectleider, maakte een veranda over de hele lengte van het gebouw, zodat wachtenden ook buiten kunnen zitten. In de kleur van de tegels is het hele gebouw geverfd, een prachtig geheel, zowel van binnen als van buiten. Nadat ik weg was zijn er donkerkleurige ramen in gezet (je kunt naar buiten kijken, maar niet naar binnen) Een systeem van ijzerwerk voor de ramen beveiligt het gezondheidscentrum/kraamkliniek tegen inbraak.
De waterput aan de zijkant van het gebouw is op de bodem na klaar. Ook aan een douche voor de kraamvrouwen wordt gewerkt. Als Tabo half september terug is volgen de toiletten en de inventaris. Het gebouw is al in gebruik, maar de officiële opening zal in de eerste helft van december plaats vinden met Amy en Frans van den Bercken (initiatiefnemers tot het nieuwe gezondheidscentrum) en Jan Dinkelaar (voorzitter Stichting Darsilami) erbij. Amy en Frans hebben enorm hard gewerkt om alle financiën rond te krijgen. Wij (Tabo, Kawsu en ik) hebben ons flink ingezet om de bouw te verwezenlijken. Tot onze hele grote blijdschap lukt het om binnen de begroting te blijven. In Nederland is dat al erg moeilijk, maar in Afrika helemaal!

In een ander dorp Manduar zal een nieuwe kleuterschool worden gebouwd met hulp van ouders en vrijwilligers. Door een gift van Emmaus konden we de materialen kopen die daarvoor nodig zijn. Het wordt een gebouw van leem met zinkplaten als dakbedekking en een betonnen fundering. Het oude gebouw is niet safe meer. Een nieuw toilet is er al.
Natuurlijk valt er nog veel meer te vertellen over alles wat we vanuit de stichting hebben gedaan, maar binnenkort verschijnt de volgende jaarlijkse nieuwsbrief die later ook op de website (www.darsilami.nl) wordt gezet.

Deze natte zomer (bijna net zo nat als de regentijd in Gambia) zijn Tabo en ik, behalve in Amsterdam en op verschillende plaatsen in Nederland ook bij vrienden in Brussel geweest en bij mijn zus in Frankrijk. Op de terugweg langs Parijs. Zo’n grote stad was een bijzondere belevenis voor Tabo en voor mij een herkenning van lang geleden toen ik een klein jaar in Parijs heb gewoond.

Tot slot wil ik nog iets vertellen over “Yirolu”, het bomenproject, noem ik het maar voor het gemak. “Yirolu” betekent “bomen” in het Mandinka.
Yirolu werd ondersteund door SKOP (Stichting voor Kleinschalige Ontwikkelings Projecten, waar ik het al eerder over had, evenals over Menno Sypkens Smit, de initiatiefnemer) In juni is SKOP opgeheven, het bestaat niet meer. Wel wordt er gezorgd dat er een “income generating project” komt voor de afdeling van Darsilami en het dorp ernaast, maar het duurt even voordat dat wat oplevert. Het is belangrijk dat het werk van bomen kweken, uitplanten en de bevolking bewust maken van hun eigen verantwoordelijkheid t.a.v. hun omgeving door kan gaan.
Wanneer iemand een manier weet hoe aan financiele ondersteuning te komen voor Yirolu neem dan graag contact op met Tabo of mij.

In de tweede helft van november vertrek ik weer naar Darsilami. Het is vorig jaar goed bevallen om met kerst en oud/nieuw terug te komen, maar ik weet niet of er weer zo’n mooie schaatswinter komt…. Laten we eerst maar hopen op een zonnige herfst!
Vandaag is de ramadan voorbij. Ik vier het Suikerfeest mee met Tabo en anderen.