Onze 'lodge'.

Ooit heb ik eens Timberland-schoenen meegenomen voor Tabo (hij heeft ze nog steeds) en zo is het Timberland-lodge geworden.
Maximaal 8 mensen kunnen we hier hebben in 4 kamers onder een groot rietdak. Eigenlijk is het geen riet zoals bij ons, maar gras. Binnenkort moet het gras vernieuwd worden, terwijl een gedeelte van wat er nu op ligt hergebruikt wordt in lange matten dakbedekking. Een hele kunst om het goed te leggen en vast te binden (allemaal met natuurlijk materiaal), maar een man uit Darsilami is een expert daarin.
Nu zie je hier en daar de lucht door het dak heen. Dat zou flinke lekkage geven in de regentijd met die enorme hoosbuien en rukwinden.
Eind april beginnen ze eraan, als de laatste gasten weg zijn.
Vanaf begin december hebben we gasten gehad, eerst weinig en omstreeks kerst zaten we vol. Dit jaar hadden we een paar families en ook een groep vrienden. Als er veel mensen tegelijk zijn (7 of 8) is dat voor ons gunstiger.
Van december tot nu toe in totaal zo’n 400 overnachtingen, meer dan vorig jaar. Ons seizoen loopt van december tot omstreeks half maart. In het regenseizoen (ong. half juni tot half oktober) komen er nauwelijks mensen. Het is dan wel prachtig groen hier, alles groeit en bloeit bij het leven, maar de wegen zijn slecht en de luchtvochtigheid is hoog.

De vluchten uit Nederland kwamen dit jaar ‘s avonds aan. Niet zo leuk als je voor het eerst hier komt, maar wel spannend om de volgende dag te zien waar je terecht bent gekomen. Gewekt door een concert van vogelgeluiden en het gestamp van rijst. Soms ‘s nachts wakker gehouden door de vreemde dorpsgeluiden, balkende ezels, krekels, hanen en vleermuizen (die hier ‘s nachts geluid maken als een vogel, in Nederland heb ik dat nooit gehoord).
De eerste ochtend gaan we met gasten meestal meteen na het ontbijt het dorp in. Dan is het nog koel. Eerst naar Tabo’s compound (erf) om iedereen daar te begroeten, dan verder langs de kleermakers, kleine winkeltjes, de moskee, huizen van leem in aanbouw, langs het kleine marktje, en dan ben je maar zo in Senegal. In het dorp is de grens. De ‘immigration officers’ zitten het grootste deel van de dag ‘attaya’ (sterke, heel zoete thee uit kleine glaasjes) te drinken, terwijl een enkele collega binnen paspoorten stempelt en identiteitskaarten controleert.
Meestal maken we een rondje in het dorp en komen zo ook langs de basisschool. Geen probleem om bij een paar klassen naar binnen te gaan. Soms zingen de kinderen wat voor de gasten of gaan door met de les. Soms vragen kinderen iets over Nederland, bijv. of er ook een regentijd is en of daar dezelfde bomen en planten groeien.
Aan het eind van het ‘rondje dorp’ is nog de smid. Als hij werkt heb je het gevoel een paar eeuwen terug te zijn in de tijd. Vuur wordt aangewakkerd met een blaasbalg om het ijzer te smeden tot gereedschap als hakken om de grond te bewerken en bijlen, schoffels, e.d.
Door het dorp lopen gaat niet zo snel. Overal worden we aangehouden door mensen die mij kennen en nieuwsgierig vragen of de ‘loentango’ (lett. vreemdelingen) bij ons zijn gekomen. En dan volgt de hele riedel van begroetingen: ‘Hoe is de morgen?’ ‘De morgen is daar!’ ‘Vrede zij met jullie!’ ‘Niets dan vrede.’ ‘Hoe is het met de mensen thuis?’ ‘Zij zijn daar!’ ‘ Is er enig probleem?’ ‘Geen probleem.’ ‘Wanneer zijn jullie gekomen?’ ‘Gisteravond laat.’
Tot groot plezier van de dorpelingen zeg ik braaf de antwoorden voor die de gasten zo goed en zo kwaad als ze kunnen herhalen. Ze knikken tevreden naar ons als we verder doorlopen.

Afhankelijk van wat mensen willen maken we excursies naar de markt van Brikama, Serekunda of Banjul, naar een bijenhouderscooperatie een dorp verder, naar de kust om te zwemmen in zee. We maken boottochten (een tocht met motor of/en eentje met peddel) om vanaf het water het landschap (mangroves, palmen, kleine nederzettingen) te zien.
Sommige mensen komen speciaal voor de vogels en gaan met of zonder vogelgids op pad in de omgeving. Op het moment dat ik deze tekst schrijf (ik schrijf eerst met pen alles op) heb ik uitzicht op tientallen vogels achter mijn huis, die komen drinken en badderen. Het is een gekwetter en gespetter van jewelste. Toebab, onze hond, ligt naast me. Het grootste deel van de dag slaapt hij. Hij vindt ’t te warm om veel zinnigs te ondernemen. Tegen het eind van de middag komt hij in aktie, als de jongens terug komen van hun dagelijkse partijtje voetbal. Toebab houdt niet zo van luidruchtige, rennende jongetjes (die hem blijkbaar ook regelmatig hebben gepest) en rent al blaffend en grommend heen en weer langs de muur die hem van de zandweg scheidt.

Terug naar de gasten. Sommigen gaan zelf excursies maken, dan heb je er zogezegd geen werk aan. Anderen vragen meer begeleiding, maar dat is onze taak en dat doen we met plezier, zowel Tabo als ik als evt. anderen van Tabo’s familie. Soms zijn er speciale vragen, als drumlessen, liedjes leren, manden maken, les geven op scholen, praktijk opdoen in het gezondheidscentrum. Dan proberen we dat te organiseren.
Het komt nogal eens voor dat er een naamgevingsceremonie is. Een week na de geboorte krijgt een kind zijn/haar naam. Als er gasten zijn nemen we ze mee daarheen. Later op zo’n dag wordt er vaak uitbundig gedanst, weer afhankelijk of het een grote of kleine ceremonie is (m.a.w. of de mensen veel of weinig geld hebben, iedereen op zo’n dag te eten geven is een kostbare busines).
Maar enkelen treffen net de speciale feesten hier, zoals Tabaski (het schapeslachtfeest) en het Islamitische nieuwjaar.
Nogal eens organiseren we op Tabo’s erf een dansfeest. Tabo’s schoonzus kan geweldig drummen op een jerrycan. Kinderen en vrouwen dansen om beurten en nodigen gasten uit mee te dansen. Het is zo vrolijk en uitnodigend dat vrijwel niemand moeite heeft mee te doen. Meestal hebben we gasten uit Nederland, maar dit jaar hadden we ook mensen uit Engeland, Belgie, Frankrijk, Zwitserland en Australie. Een aantal via de Lonely Planetgids, waar we in staan.
Er zijn mensen die een, twee, drie of meer keren terug komen. Afrika werkt verslavend blijkbaar. Voor mij ook.

Pabi, Tabo’s oudste zoon, werkt al jaren bij ons. Hij is heel vrolijk en bijzonder zorgzaam voor de gasten. Hij is er het hele jaar door, terwijl Hawa dit jaar vanaf eind december tot eind april werkt, dus alleen het seizoen. Hawa, die hier dichtbij woont, heeft eigenlijk een hogere opleiding, maar kan geen werk krijgen.
De avondmaaltijd voor de gasten wordt op Tabo’s compound gekookt. En alle lakens worden daar gewassen. Tabo doet eigenlijk altijd alle boodschappen in Brikama en begeleidt samen met mij de excursies. Mijn taak is de organisatie, planning, hand- en spandiensten bij het eten voorbereiden in Timberland. De 7 maanden dat ik er niet ben zorgt Tabo voor Timberland, houdt de huizen in de gaten, fatsoeneert de tuin, en wat dies meer zij.
Over drie weken ben ik terug in Nederland. Een ander leven, een andere wereld.
Ik zal Timberland en Darsilami missen.

Dit bericht had ik al geschreven en wilde het net op deze site zetten toen ik ziek werd midden vorige week. Een vervelende buikgriep, ik was knap beroerd, maar nu weer beter gelukkig. Weer aan de slag met inpakken, alles regelen voor 7 maanden ‘niet hier’.
Net afgelopen zaterdag zouden we met de hele familie Bojang naar zee, zoals ieder jaar voor ik wegga. Nu gaat het komende zaterdag toch door tot grote opluchting van al het grut.
De gele auto, de ‘tya moto’ rijdt weer, met een nieuwe motor. (dankzij tussenkomst van heel goeie vrienden van de ‘tya moto’)

Sinds kort heb ik een digitale camera (van Alied en Freek-Jan gekregen), ideaal om foto’s bij mijn verhalen te zetten. Maar ik moet me nog uitgebreid verdiepen in de kunst ervan.