Terug in Amsterdam, maar nog een beetje in Gambia.

Al weer bijna 2 maanden terug in Nederland.
Eind april, begin mei was het hier ideaal weer om de overgang Gambia (niet te warm) - Nederland (warm) te maken. De eerste week zat ik met mijn gedachten nog erg veel in Darsilami, bij alle mensen waar ik afscheid van had genomen, bij Timberland, bij onze hond.
De avond voor mijn vertrek komen een aantal vrouwen van de Timberland-kafo (een groep vrouwen die zich naar Timberland heeft genoemd;Tabo en ik zijn beschermheer en vrouw)
Ik krijg een afscheidskado van ze: een Afrikaanse jurk,(wikkelrok, bovenstuk en hoofddoek) die ik de hele volgende dag aan heb, ook als ze vlak voor ik naar het vliegveld ga, komen dansen en trommelen. Met z'n allen op de foto en toen gauw mijn spijkerbroek en jasje aan. In het vliegtuig is het vaak koud.
Al twee dagen lang dreutelen een heel stel kinderen van Tabo's compound om me heen. Het is elk jaar hetzelfde. Aan de ene kant willen ze nog even bij me zijn, aan de andere kant vissen ze naar de eventuele mogelijkheid om mee te mogen naar het vliegveld. Hoe meer ze zich laten zien, hoe meer kans, denken ze waarschijnlijk.
Uiteindelijk kunnen er heel wat mee. De allerkleinsten niet, het wordt te laat.
Marieke (uit Kafountine) gaat ook terug. Dat maakt het afscheid wat minder moeilijk. In het vliegtuig kunnen we nog wat napraten over onze belevenissen van de afgelopen tijd.
In de laatste weken in Darsilami hebben Tabo en ik vooral veel werk gedaan i.v.m. een te bouwen kleuterschool in Bajiran, op 6 km van Darsilami, en een vierklassengebouw van een basisschool in Macouda / Dombondir, op 5 km afstand, net in Senegal.
De kleuterschool heeft twee groepen. De ene groep zit buiten in de openlucht en de andere 'binnen', onder een bladerdak. Twee vrijwilligers, een man en een vrouw, als 'teachers''.
De basisschool van Macouda / Dombondir heeft 12 lokalen: 2 lemen gebouwen met ieder 4 lokalen en daarbuiten nog 4 lokalen van bladeren gemaakt
Hopelijk lukt het om voor beide scholen financiering te vinden. Voor de kleuterschool zullen Freek-Jan en Alied ter Steege hun best doen (zie ook mijn vorige berichten) om er een NCDO-projekt van te maken. Het bijeengebrachte geld wordt dan verdubbeld door het NCDO, zoals ook de Wilde Ganzen wel doen.
Beide scholen bezoeken we een paar keer , nemen foto's en praten met de leerkrachten en vertegenwoordigers van de dorpen.
In Dombondir (Senegal dus) gaan we ook even langs 'baby Lamin', inmiddels een half jaar. Baby Lamin wordt met poedermelk grootgebracht door zijn grootmoeder en zijn (nog erg jonge, allemaal onder de 20) ooms en tantes. De moeder raakte na zijn geboorte in een psychose en wilde het kind niet voeden. De grootmoeder van vaderszijde zorgt nu voor de baby en de ouders van de moeder zorgen voor hun dochter. Baby Lamin komt met grootmoeder elke maand in Darsilami naar het consultatieburo van het gezondheidscentrum, o.a. om inentingen te krijgen.
De grootmoeder moet een hele familie onderhouden, haar man leeft niet meer, van de opbrengst van haar groententuin. Speciale poedermelk voor haar kleinkind kan ze niet betalen. Helemaal kapot was de fiets waarmee haar zoon van 12 haar produkten wegbracht en andere boodschappen deed. Wij (de stichting dus) hebben een stevige tweedehands fiets voor de familie gekocht. Diezelfde zoon komt op de fiets naar ons toe (ong. 5 km) over een mulle, hobbelige zandweg, om nieuw melkpoeder te halen voor baby Lamin. In de laatste dagen voor mijn vertrek heb ik mooie foto's van baby Lamin en de hele familie gemaakt, maar stom genoeg ben ik ze per ongeluk kwijt geraakt bij het overzetten op een cd. Nou ja, ik heb nog andere van hem.
Vorige week hoorde ik van Tabo, toen ik hem belde, dat de grootmoeder ernstig ziek is en naar een traditionele healer was gegaan. Het joch van 12 en nog een ander kind van haar kwamen huilend bij Tabo voor hulp. Ziekte van de moeder is meteen een ramp voor het hele gezin, want geen inkomen en dus geen eten. Baby Lamin en zijn familie gaan me erg aan mijn hart. Tabo gaat poolshoogte nemen.

Ook bezoeken we een paar kinderen die we aangebracht hebben bij het Lilianefonds. O.a. twee jongens, ze heten allebei Morro, en zijn blind en slechtziend. Nu gaan ze naar de blindenschool. De oudste is verschrikkelijk leergierig en is dan ook na een half jaar school al de beste van zijn groep.
Samen met een vriendin uit Darsilami ga ik naar een ander dorp om alle gegevens op te nemen voor nog twee kinderen. Het zou mooi zijn als deze ook geholpen kunnen worden.
Een van deze kinderen moet eerst naar de specialist en krijgt dan misschien aangepast schoeisel, want zijn ene voet staat helemaal scheef. Wie weet wordt hij ooit geopereerd, als daar de mogelijkheden voor zijn. Het joch van 3 jaar loopt toch al dapper, al is het op de zijkant van zijn voet.

Regelmatig heb ik telefonisch kontakt met Tabo.
Hij is heel druk bezig met het vernieuwen van het dak van het gastenverblijf.
We dachten dat er een gedeelte van het riet (eigenlijk is het stevig gras) vernieuwd moest worden, maar nu moet alles er af, ook de horizontale verbindingen om het dak stevigheid te geven. Veel extra werk en geld. Bovendien is het in deze tijd heel spannend of alles op tijd = vóór de grote regens, af zal zijn. Vorige week had het nog niet geregend, maar het zal niet lang meer duren. Want veel regen is goed voor het verbouwen van rijst, gierst, pinda's, etc. en zeker ook voor het waterpeil in de grond.

Er komen zo vlak voor de regentijd veel aanvragen bij Tabo, om hulp bij de reparatie van daken en/of muren. Meestal gaat het om zakken cement en golf-plaatijzer.
Vanuit Stichting Darsilami reserveren we geld voor de regentijd, want er zijn altijd veel noodgevallen.

Inmiddels ben ik sinds half mei weer aan het werk in het Sarphatihuis (verpleeghuis)
Ik kon op de afdeling terugkomen waar ik vorig jaar heb gewerkt. Makkelijk voor mij en ook voor hun.
Tot nu toe ben ik veel vrije dagen in Dwingeloo geweest. Mijn moeder voelde zich niet zo goed en had wat hulp nodig. Nu gaat het al een stuk beter en kan ik wat tijd aan eigen dingen besteden.