Een dag Stichting Darsilami

Vaak tussen alles door, soms gepland, maar meestal onverwacht komen mensen langs, meestal bij Tabo, soms ook bij mij.
Inmiddels is het aardig bekend dat er hier zoiets als een stichting is.
Het gebeurt nog vaker dat Tabo, waar hij ook is, in Brikama of in een van de omliggende dorpen aangeschoten wordt door deze en gene. Daarna bespreken Tabo en ik de aanvragen en wat er evt. gedaan moet worden. In mijn vorige bericht noemde ik een paar dingen.
Laat ik zomaar een dag beschrijven waarop we veel werk voor Stichting Darsilami hebben gedaan. (in mijn vorige bericht heb ik al kort beschreven wat we toen gedaan hebben, nu uitgebreider)
‘s Ochtends bij het ontbijt komt Lamboy die op de Middle School zit voor 50 dalassis bij ons. Hij heeft allerlei meetinstrumenten als passer en zo nodig voor “maths”. Hij wordt gesponsored door mensen uit Nederland. Ze hebben het sponsorgeld aan de stichting overgemaakt en zo is het geoormerkt geld geworden, alleen bestemd voor dat doel, in dit geval voor een aantal kinderen tegelijk.
Lamboy kan het op school kopen. In zijn bruin-witte schooluniform verdwijnt hij richting school. Ik schrijf de 50 dalassis als uitgaven op.
Ga dan weer aan de koffie en het stokbrood. Even later komt Saya aan het hek. Ze heeft geen rijst meer en “fishmoney” (geld om vis, olie, uien, etc. te kopen) is vandaag ook een probleem. Saya is de moeder van Rabiatou en Teneng die door een groep Belgen worden geholpen om naar school te gaan. Rabiatou had een hazelip en is met hulp van diezelfde Belgen geopereerd in Banjul, inmiddels al zeker 4 jaar geleden. Het heeft haar leven ingrijpend veranderd.
Saya, de moeder, is zover ik kan beoordelen, zwakbegaafd. Door kleren voor anderen te wassen overleeft ze, maar regelmatig komt ze bij ons als ze het niet redt. Haar veel oudere man is er nooit en als hij er is draagt hij nauwelijks bij. Ik spreek met Saya af dat ze bij mij komt wassen. Ondertussen geef ik haar thee en brood, want ik weet vrijwel zeker dat ze niet heeft ontbeten. Volgens Tabo is het niet slim om haar veel geld te geven. Ze maakt het dan onmiddellijk op, ook aan colanoten waar ze gek op is. Bovendien, als ze een hele zak rijst heeft, komen haar buren continue “lenen”. We geven haar 50 dalassis mee waar ze zowel rijst als vis van kan kopen. Ik drink dan mijn laatste slok van de inmiddels koude koffie.
Op naar Macouda en Dombondir, dorpen die net over de grens in Senegal liggen. Bij de grens in Darsilami stoppen we even om de douane te groeten en te vertellen waar we heen gaan. Voor zo’n klein stukje is het niet nodig om papieren te laten zien, zeker niet omdat ze ons kennen. De weg is een en al mul zand, en in de regentijd ongetwijfeld een grote modderpoel. Maar een heel mooie weg met jonge palmen, die nog heel lang moeten groeien om groot en lang te worden. Veel van die palmrhons, zoals ze heten, zijn gekapt. Ze zijn erg gewild omdat termieten geen vat op ze hebben. Senegal heeft het kappen verboden. Heel terecht, anders blijft er geen enkele meer over. Tabo heeft al verschillende keren pogingen gedaan ze aan te planten in Darsilami en omgeving.
Ik zie nog net een paar apen oversteken. In dit gebied zie je wel vaker apen.
We rijden door Macouda, een heel landelijk dorp, naar de basisschool tussen Macouda en Dombondir in. Een paar jaar geleden zijn de twee scholen uit deze dorpen samengegaan. De bevolking heeft 8 klassen gebouwd van leem met een plaatijzeren dak. Niks gepleisterd, gewoon de banken op het zand.
De regering bekostigt 4 lokalen, die nu in aanbouw zijn.
De leerkrachten zijn net in overleg in het halfklare lemen gebouwtje dat als kantoor en oopslagruimte is bestempeld.
Na de nodige begroetingen over en weer komen we ter zake.
Ongeveer 13 nieuwe banken voor minstens 26 (en w.s. meer) leerlingen kan onze stichting leveren. Er is een speciale gift voor dat doel van een diakonie in Drente binnengekomen.
De vraag is of het voor de laagste of hoogste klassen moet zijn. Ze zullen he tons snel laten weten, w.s. voor de jongere kinderen.
De school heeft nadat het nieuwe gebouw klaar is nog steeds niet genoeg onderdak voor alle kinderen. Ze zitten nu onder een bladerdak, niet bestand tegen stofwind en regen. Het hoofd en de leerkrachten beloven een begroting te maken voor de bouw van 2 lokalen. Ik neem die begroting dan in april mee naar NL. We hebben een tip gekregen waar die begroting evt. in te dienen. Het is het proberen waard.
Ik ga met een van de leerkrachten langs alle 14 klaslokalen, want alle kinderen willen mij zien en begroeten. Hun school heet “Villemina Osteval”. “Weten jullie wie dit is?” zegt de meester. “Villemina Osteval!” roepen de oudere kinderen in koor. Van de jongeren weet een enkele het. Een van de kinderen moet naar voren komen en het motto van de school opzeggen. Het komt neer op zoiets als “plicht, ijver en samenwerking”. Ook in Gambia hebben alle scholen een dergelijk motto, liefst nog pontificaal voor op de muur geschilderd.

Daarna gaan we even langs “baby Lamin” en zijn familie, hier dichtbij. De baby is inmiddels 1½ jaar en ziet er goed uit met zijn grote bruine ogen. In feite groot gebracht door speciale baby poedermelk, steeds door Tabo gekocht. De geschiedenis van Lamin heb ik vorig jaar beschreven. Het is inmiddels een beetje het kind van de stichting. De grootmoeder, haar kinderen en kleinkinderen hebben te weinig inkomsten en krijgen daarom af en toe steun in de vorm van rijst en couscous.

Nu naar Macouda om de gezondheidswerker daar te zien. De groep Belgen voorziet (binnen Stichting Darsilami) van medicijnen voor het centrum en in het termieten-vrij maken van het lemen gebouw. Termieten kunnen zich door hele muren heen vreten. Voor we hem bereiken zien we een van de bestuursleden en gaan mee naar zijn compound (erf). Zijn vader heeft een hele gezwollen voet, al sinds weken. We spreken af dat Tabo hem zal komen halen om naar het gezondheidscentrum van Darsilami te gaan, dat is wat beter geoutilleerd. (Uit eindelijk is Tabo twee keer met hem op en neer geweest. Het bleek een infectie.)
Het gezondheidscentrum van Macouda is gesloten. Lamin, de gezondheidswerker, is naar Diouloulou (ong. 14 km) om zijn mobiel op te laden. Hier geen elektriciteit, ook geen zonnepaneel.
De vroedvrouw is er wel. Twee dagen geleden is in de lemen kraamkliniek naast het gezondheidscentrum een baby geboren.
In Nederland rust en stilte voor moeder en kind. Hier luid gelach en veel bezoek van wel 6 vrouwen, waarvan drie met ook een baby op schoot. We geven aan de vroedvrouw door dat we nog een afspraak zullen maken met Lamin, om 6 slechtziende kleine kinderen uit Macouda naar de oogspecialist in Serekunda, Gambia te brengen. De eerste keer begeleiden we de moeders en kinderen van a tot z.
Een mogelijke volgende keer kunnen ze zelf de weg vinden.
We gaan proberen om deze 6 kinderen aan te melden bij het Lilianefonds, dat steun geeft aan gehandicapte kinderen in de hele wereld.

Inmiddels is het tegen half 5 als we terug zijn in Darsilami. De middagmaaltijd staat koud op ons te wachten. Mijn oude buurvrouw (ik schat zo’n 95 jaar) komt ons tegemoet bij het hek. Ze heeft “boro” nodig , medicijn, want haar rug doet pijn. Ze loopt erg gebogen, het verbaast me niet. Omdat ik er niet zeker van ben dat ze vanmiddag gegeten heeft maak ik brood en thee voor haar. Ze sopt het brood in de thee, ze heeft geen tanden meer. Dan geef ik haar een paracetamol met veel water. Vrolijk kwebbelend gaat ze de deur uit.
‘s Avonds bespreken Tabo en ik het een en ander, wat de stichting betreft.

Nu kort geleden, toen stichtingsvoorzitter Jan Dinkelaar er was, hebben we dezelfde plaatsen bezocht om te laten zien waar we mee bezig zijn. Hij heeft vele foto’s gemaakt om die voor de volgende nieuwsbrief en de komende website van de stichting te kunnen gebruiken. Ook gingen we naar een klein dorp, Bajiran, waar hopelijk ooit een stenen kleuterschool komt. Volgens de laatste berichten zijn er al mensen in zuid-Drente bezig aktie daarvoor te voeren, maar elke hulp is welkom. Toen ook naar Manduar, weer een ander dorp, om een huis te zien dat in de regentijd met golfplaten van de stichting gered werd van de ondergang, om het dramatisch te zeggen. In Brikama lieten we zien hoe de stichting heeft bijgedragen tot de bouw van toiletten bij het ziekenhuisje daar. We constateerden met z’n allen dat een goede afvoer hier geen overbodige luxe zou zijn.
Er moet genoeg geld overblijven voor de komende regentijd, de moeilijkste tijd van het jaar, om problemen van ingestorte daken en te weinig eten een beetje te helpen oplossen.
Onmiddellijk kan er niets gedaan worden, misschien later. We zullen in ieder geval binnenkort een begroting maken voor als er wel geld is.

Ook toen Jan er was zijn we met wel 70 mensen, waaronder de hele familie Bojang naar zee geweest. Het gehuurde busje moest 2x rijden om iedereen in Kartong te krijgen. Ik hoop dat het lukt wat foto’s bij dit bericht te zetten. Beelden spreken meer dan woorden. Van klein tot groot heeft volop genoten en dagenlang werd er over gepraat, zowel vooraf als achteraf.

In de komende weken hebben we nog een enkele gast, dan is het afgelopen. Een slecht seizoen voor onze lodge, hopelijk volgend jaar beter. Wie weet komen er in het regenseizoen toch wat mensen, dat zou mooi zijn.
Tabo heeft geregeld dat er riet (gras, zeggen ze hier) gesneden wordt voor een nieuw dak op mijn huis, tegelijk ook keuken en opslagplaats voor Timberland, de lodge. Het oude dak lekt erg en zal een nieuw regenseizoen niet overleven, de muren ook niet, die zijn van leem.
Kawsu (Tabo’s broer) heeft de veranda van zijn huis gebouwd. Nu is het geld weer op. Maar de muren zijn van cement en smelten niet in de regen. Alleen is hun oude woning wel erg bouwvallig met dikke scheuren in de muren.

Zimba en Balou, de hondjes, worden al maar groter. Ik probeer ze de basis wat een hond hoort te weten bij te brengen. Het lukt aardig. Meestal ‘s morgens vroeg, als zij en ook ik nog kwiek in de frisse ochtendlucht lopen. Pabi gaat dan met de ander een eindje aan de wandel, twee tegelijk iets leren lukt niet.
Want overdag is het de laatste week 37 graden of meer! Niet ‘lekker warm’ meer, maar zinderend heet. Een paar dagen voelde ik me gammel en kwam tot niks, w.s. wel door de warmte.
Het duurt nog een paar weken dan breekt hier weer de tijd aan van inpakken en schoonmaken. Zoals het er nu uitziet ga ik 18 april terug naar (lekker koud?) Nederland.

P.s. ik ga proberen een aantal foto's erbij te zetten en ook nog een paar bij het vorige bericht, kijk daar ook nog eens.