Vanuit Amsterdam - nieuws van verweg en dichtbij.

Al meer dan twee maanden terug in Nederland. Hierbij een verslag van de afgelopen periode, vooral het nieuws uit Darsilami.

De laatste week in Gambia was ongewild toch weer behoorlijk druk. Tussendoor probeerde ik tijd te vinden om van deze en gene rustig afscheid te nemen en alles zo goed mogelijk te regelen voor de komende regentijd, nog foto’s te maken, etc.
In het laatste weekend was er een conferentie in Marakissa, een dorp dichtbij, waar Tabo een groot aandeel in had. Tabo is de Gambiaanse coördinator van de Cassagambia Cross Border Association, die zich bezig houdt met zaken als vervoer, bomenaanplant, wegverbeteringen, medische zorg en meer zaken die te maken hebben met de grensgebieden van Gambia en Senegal. Het hoofddoel is de contacten onderling te verbeteren en conflicten op te lossen. Met hulp van NGO’s (non gouvernementele organisaties) uit Senegal, weer gesteund door o.a. Duitsland, was er een heel programma van workshops en culturele activiteiten, waar tientallen dorpen uit de grensgebieden aan deelnamen, alsook allerlei regeringsvertegenwoordigers uit Gambia en Senegal.
Bij ons in Timberland werden verschillende mensen van NGO’s uit Dakar en Ziguinchor (Senegal) ondergebracht, een aantal Senegalezen, een Duitse en een Fransman. Boeiend om met hen over hun werk te praten. Op de laatste dag van de conferentie was er een worstelwedstrijd, in deze contreien een zeer geliefd vermaak dat gepaard gaat met veel drummen en dansen (onder meer als warming-up van de worstelaars), juichende mensen met wuivende groene takken, veel opwaaiend stof en de geur van zweet.
Zie ook bijgaande foto’s.

Tabo en ik zijn een dag naar Macouda (3 km van Darsilami, net in Senegal) geweest om formulieren in te vullen en foto’s te maken van kinderen met oogproblemen. We willen deze kinderen aanmelden bij het Lilianefonds. Je zou denken dat een tiental formulieren invullen niet zoveel tijd hoeft te kosten. Maar in zo’n klein dorp wordt het meteen een dorpszaak met officieel uitleg geven aan de ouders, het dorpshoofd, de voorzitster van de vrouwengroep, wat bestuursleden van het gezondheidscentrum, de gezondheidswerker, etc. Tegelijkertijd is het daardoor ook een soort voorlichting over de mogelijkheden, als kinderen gehandicapt zijn. De vrouwen weten kennelijk dat zo’n bijeenkomst lang duurt en nemen hun ongekookte rijst voor het middagmaal mee naar de vergadering, waar ze de kleine steentjes en slechte korrels eruit halen.
Ook het foto’s nemen is niet in een handomdraai gebeurd, want het moeten actiefoto’s zijn in de eigen omgeving van het kind. We doorkruisen het hele dorp om alle kinderen thuis op te zoeken.
Ook toen ik al weer in Nederland was heeft Tabo heel veel werk gehad aan het begeleiden van kinderen en ouders naar de oogspecialisten en zelfs een paar naar de school voor blinde en slechtziende kinderen.
Mijn kleine buurjongetje Doudou met misvormde voetjes (in hete as gelopen) moet regelmatig terug komen bij de kinderarts en bij “Rehabilitation”, waar hij speciale schoenen aangemeten zal krijgen. Ook hij is aangemeld bij het Lilianefonds. Tabo helpt ze de afspraken na te komen.

Om het verhaal van de schoolbanken ( een schenking van de hervormde diakonie van Diever en Wapserveen) voor de school in Macouda/Dombondir af te maken (zie bericht: Een dag Stichting Darsilami): half maart werden alle schoolbanken door de maker Jacob Manneh, samen met Tabo en mij afgeleverd aan de school. Midden op het schoolplein werden de banken uitgeladen en meteen getest.

We hadden geen goed seizoen wat het aantal gasten voor Timberland betreft. Het zou mooi zijn als het volgend jaar beter gaat, anders wordt het financieel wel erg lastig. Ik zin op manieren om Timberland meer bekendheid te geven.

De eerste tijd in Nederland ben ik met mijn gedachten nog erg veel in Darsilami. Zo’n vliegtuig gaat eigenlijk veel te snel. Pas na verloop van tijd ben ik écht geland.
De tweede dag hier was ik al meteen op Terschelling om samen met mijn moeder en zus van zon, zee en veel wind te genieten: Nederland op z’n best!
5 mei weer aan het werk in het verpleeghuis Dr Sarphati in Amsterdam en al gauw “alsof ik nooit was weggeweest”.
Naast het werk druk bezig om de nieuw gemaakte website voor Stichting Darsilami van foto’s te voorzien en de lucht in te krijgen. Het duurt niet meer zo heel lang, hoop ik. Als hij klaar is zal ik het melden op deze site!
Verder zijn er altijd van allerlei “Afrika-zaken” ( zoals ik ze noem) : administratie en verslaggeving van Stichting Darsilami, mogelijkheden zoeken voor financiering van schoolgebouw, studies voor kinderen, dak van het huis van Tabo’s broer, een voetbalvereniging, etc., etc.

De prijs van een zak rijst is enorm gestegen, van 650 dalasis naar 800 dalasis, dus van ruim 21 euro naar ruim 27 euro. Een prijsverhoging die voor heel veel mensen op den duur niet op te brengen is. Rijst is volksvoedsel nummer 1 in Gambia. Het wordt nu des te belangrijker om niet of minder afhankelijk te zijn van geïmporteerde rijst en zelf meer rijst en gierst te verbouwen. Laten we in ieder geval hopen op een heel goed regenseizoen! In Nederland hebben we al gauw genoeg van veel regen, maar in Gambia en Senegal kunnen ze er niet genoeg van krijgen in de vier maanden dat het echt veel hoort te regenen.
Een paar dagen geleden heb ik met Tabo gebeld. Nu, in het prille begin van de regentijd, is er nog maar één bui gevallen.
Tabo was ziek, had malaria gehad, maar blijft erg moe en slap. Volgens mij is hij half overspannen van alle drukte en organisatie van het afgelopen half jaar. In Afrika kun je je moeilijk onttrekken aan allerlei verplichtingen. Alleen als je ziek bent mag dat. Daarom heb ik hem maar aangeraden voorlopig “ziek” te blijven, om wat uit te kunnen rusten en bij te tanken. Met de familie gaat het verder goed.
Tabo’s broer Kawsu had graag zijn nieuwe huis zover af gemaakt dat hij in de komende regentijd er met zijn gezin in zou kunnen slapen, i.v.m. instortingsgevaar van het oude huis. Ik hoop dat het lukt om althans één of twee kamers met golfplaten te bedekken, en er een deur in te maken.

Omstreeks september ga ik een album laten maken van de afgelopen twee jaar nieuwsbrieven op deze site. Daarmee verdwijnen alle berichten die ik tot nu toe heb geschreven. Daarna ga ik gewoon door met nieuwe berichten, voor het merendeel vanuit Darsilami en in de Nederlandse zomer af en toe vanuit Amsterdam.

Mijn berichten gaan naar een lijst van mensen die ik ken, dus niet naar iedereen.
Mocht je deze berichten niet meer willen ontvangen geef dat dan aan op het (blauwe)bericht van aankondiging. Je kunt altijd je e-mailadres opnieuw opgeven op de site zelf.

Ik heb niet alleen foto’s gezet bij dit bericht, maar ook nog bij het vorige bericht “In niemandsland!”