40 graden verschil!

“Min 10 graden, min 15 graden gevoelstemperatuur!” hoorde ik de radiowereldomroep gisteravond zeggen. Ik keek even op mijn thermometer, 24 graden tegen half 11 ‘s avonds bij ons in Darsilami. Zeker 40 graden verschil overdag, tussen NL en Gambia. Altijd leuk om je over de grote verschillen te verbazen.
Een paar weken geleden was het overdag tegen de 35, nu weer wat normaler, 30 gr.
‘s Ochtends lopen mensen hier met dikke jas of trui. “We are in the cold season!”
Genoeg over koud en warm, noord en zuid.

Al weer een tijd geleden dat ik mijn laatste bericht op deze site heb gezet. Het blijft altijd weer lastig om genoeg tijd achter elkaar te vinden om mijn berichten te schrijven. Soms gaat het gewone mailen moeizaam en dan ben ik al lang blij als het hoognodige lukt. Tot nu toe loopt het vandaag gesmeerd: mails gestuurd met bijlage, een paar belangrijke gegevens op mijn memory stick gezet, de nodige afdrukken gemaakt. En nog gegeten ook tussendoor, samen met Tabo, in een heel klein restaurantje voor maximal vier personen. “Very local”, maar erg leuk. Een paar van onze gasten zijn er ook geweest.

Nu twee dagen zonder gasten en van plan om veel aan administratie en begrotingen te doen. Ook dat is gelukt, maar nog niet af. Moeilijk om zonder onderbreking iets af te maken, alhoewel ik steeds tegen elke bezoeker zeg dat we “in vergadering” zijn. Dat helpt een beetje. De kleine koters trekken zich van elke “meeting” niks aan en stormen enthousiast op ons af. Gelukkig gehoorzamen ze braaf als ze weggestuurd worden.

Kerst heb ik in Kafountine doorgebracht, in Marieke’s campement. Lekker om een paar dagen niet te hoeven zorgen en van de zee te genieten. Op kerstavond een kerstdiner met zeven gangen en daarna naar de kerstmis, waar veel gezongen werd en helemaal op het eind ook gedanst.

Deze maanden hebben we aardig wat gasten en dat betekent veel werk. Langzamerhand probeer ik me wat terug te trekken uit de gewone dagelijkse dingen, maar op spitsuur lukt dat nog niet. Pabi is mijn steun en toeverlaat voor wat betreft de verzorging van de gasten. Inmiddels heeft hij veel ervaring, leuk om te zien.
Fadabo, dochter van Kawsu (Tabo’s broer) is erbij gekomen. Ze heeft net een baby, maar met baby en al doen zoveel Afrikaanse vrouwen hun werk, dus zij ook.
Verder komt L-boy (bijnaam voor Lamin, zoon van een zus van Tabo) elke dag alle planten water geven. En Tabo doet de boodschappen in Brikama, zorgt voor de ijsblokken in onze “coolers”, regelt het vervoer van gasten en wij allebei regelen en adviseren gasten wat betreft excursies, boottochten, vogels kijken, dorpen en projecten bezoeken, enz.
Tussen alles door loopt het werk voor de stichting, een aanvraag bekijken, beslissen, materiaal kopen voor bijv. het renoveren van een vloer op een school.Een volgende keer uitgebreider hierover.
En voor Tabo loopt er nog veel meer tussendoor: hij is ook de uitvoerder van het dorpshoofd, en neemt deel aan veel opbouwende activiteiten, voor het dorp en de hele regio. Dan daarbij nog de zorg voor een grote familie, kortom met recht een duizendpoot.
Leuk was het om Trees en Rob hier te hebben, samen met anderen. Het voelt vertrouwd, wat vrienden om me heen.
We zijn ook al weer bezig om riet (nou, noem het maar gras) te verzamelen voor de gedeeltelijke vervanging van het dak van het gastenverblijf. In de regentijd is er een tak van de mangoboom op gevallen en die heeft schade aangericht. Om het goed te repareren moet alle gras eraf, opnieuw gebonden en er dan weer op. Beter als er geen gasten zijn en ik in Nederland ben.

Mijn hele oude buurvrouw Mbafa is zondagavond overleden. Mensen zeggen dat ze wel 100 jaar was, maar volgens onze globale berekeningen is ze eronder gebleven. Ze was al een tijd ziek, we brachten haar bijna dagelijks thee en brood en zorgden voor een nieuw matras. Haar oude matras lag helemaal uit elkaar. Haar dochters keken naar haar om, de twee zonen deden nauwelijks wat, maar ook in Nederland komen dergelijke situaties voor, weet ik inmiddels uit ervaring. Vorige jaren kwam Mbafa zeker een paar keer in de week buurten en was blij met een ontbijtje van thee met brood, wat ze met haar tandeloze mond op sabbelde. Regelmatig masserde ik haar kromme ruggetje en gaf een paracetamol tegen de pijn. Haar humeur leed er nooit onder, ze bleef altijd opgewekt en vrolijk. We zullen haar absoluut missen. Honderden mensen waren op haar begrafenis, meteen de volgende dag.

Ik gun jullie veel schaatsplezier en stuur een warm zonnetje om de koude vingers te verwarmen! Maar…. ik blijf wel jaloers…..