Over van alles wat!
Door: Willemien Oosterveld
Blijf op de hoogte en volg Willemien
16 Maart 2010 | Gambia, Darsilami
Als ik naar buiten stap om naar de wc te gaan valt de lucht om me heen als in een hete oven. Terug naar mijn schrijfwerk binnen voelt het daar ‘lekker koel’ aan. Ik kijk op mijn thermometer: 31 graden! Om 5 uur ’s middags is het buiten in de schaduw nog 38 graden, dus midden overdag is het zeker over de 40 geweest.
Sinds ik Woodi en Demba ken die in nog veel hogere temperaturen hun werk doen voor Silent Work in het binnenland van Mauritanië, durf ik niet zoveel over heet en nog heter te schrijven. Het is niet altijd zo warm, ’s avonds en ’s nachts koelt het flink af, maar het valt me op - na 12 jaar komen en gaan – dat het steeds langere tijd achter elkaar warmer is dan daarvoor. Zou 12 jaar al voldoende zijn om over klimaatverandering te spreken? Ik durf het niet te zeggen.
Lang niks van me laten horen op deze site! Erg druk gehad de afgelopen maanden. Het lukte me de hoogstnodige mailtjes te beantwoorden en snel een briefje mee te geven als gasten terug gingen, maar meer zat er niet in. Maar iedereen van harte bedankt voor alle reacties, voor mij altijd erg leuk om te lezen!
De grootste drukte is nu achter de rug. Op dit moment geniet ik met volle teugen van een paar dagen ‘time out’ bij Alied en Freek-Jan die een heerlijk huis (met zelfs een klein zwembad) hebben in Madiana, ongeveer 3 km van Tanjeh, dat weer aan de kust ligt. Alleen al ‘het niks hoeven’ doet me geweldig goed. Ik word hier lekker in de watten gelegd en laat me omringen door de Nederlandse en ook Gambiaanse gezelligheid. Ik realiseer me eens te meer dat ik in Darsilami nauwelijks enige privacy heb. Zelfs als ik aankondig ’s middags even te willen slapen word ik nog gewekt door “Willemina! Willemina!”, op een toon van ongeduld, alsof het probleem nu ter plekke opgelost moet worden en niet een uurtje kan wachten.
We hebben veel gasten gehad dit seizoen en eind maart komen de laatste twee voor ik in april weg ga. De inkomsten zijn o.a. goed voor een nieuw dak van gedroogd gras. Hoewel het gras er nog maar 3 jaar op ligt moet het vervangen worden, want het dak is in de laatste regentijd beschadigd door een afgevallen grote tak van de oude mangoboom. Een gedeelte van het oude gras kan wel opnieuw gebruikt worden.
Dit jaar kwamen er heel verrassend nogal wat gasten die flinke bedragen voor Stichting Darsilami hadden verzameld in NL, waardoor we veel extra’s kunnen doen voor scholen, kleuterscholen, een gezondheidscentrum en natuurlijk veel individuele mensen. De Belgische stichting Dimbalma heeft eveneens extra geld gegeven voor een aantal projecten.
Zorgen dat het juiste gedaan, gekocht en geregeld wordt vraagt veel energie en tijd. Tabo doet het meeste ‘buitenwerk’ en ik het meeste ‘binnenwerk’ (administratie bijhouden, begrotingen voorbereiden, verslagen schrijven en contacten onderhouden met diverse sponsors en het bestuur van de stichting natuurlijk) Graag ga ik naar de dorpen en doe mee aan het overleg daar, maar vaak kan niet alles tegelijk. Het werk van Tabo houdt bijv. in: zoveel zakken cement kopen in Brikama, daarvoor vervoer zoeken, een goeie metselaar het werk laten doen, regelmatig gaan kijken of echt dat gebeurt wat afgesproken is.
Om een vragenlijst van de Belgen in te kunnen vullen (voor hulp aan een paar kleuterscholen) laat ik het hoofd van de betreffende scholen bij mij in Darsilami komen. De eerste moest toch in de buurt zijn. Zo kom ik heel wat meer te weten over het dorp waar de school is, hoe de school is ontstaan, de bijdrage van de bevolking, over de moeilijkheden en alle wensen die altijd voor het oprapen liggen. Nee, salarissen kunnen niet betaald worden, wel hulp voor meer opleiding voor de vrijwilligers. Continue als school blijvend gesponsord worden zit er niet in, maar wel wc’s en een waterput.
Het tweede hoofd van een kleuterschool uit een ander dorp heeft iets minder verwachtingen en is blij met alles wat er gedaan kan worden. In zijn dorp was aanvankelijk helemaal niets en bestond de school uit de open lucht, voor 1 groep een bladerdak, dat was alles, en twee vrijwilligers die de kinderen bezig hielden. De bevolking is nu al bezig met een tweede lemen rond gebouwtje, waarvoor wij het dak zullen leveren. Binnenkort gaan Tabo en ik het schoolcomité daar bezoeken om het een en ander te bespreken. De alkalo (dorpshoofd) daar is voorzitter, dat komt goed uit, zo is meteen het hele dorp op de hoogte.
Individuele mensen die onze aandacht vragen zijn er altijd genoeg, soms eenmalig, soms terugkerend.
Het verhaal van de kleine Seny (spreek uit Senie) wil ik jullie vertellen. Seny is nu ruim anderhalf jaar. Hij werd als tweede van een eeneiige tweeling geboren. Zijn broertje heet Sanna. Een jongenstweeling heet haast altijd Sanna en Seny, vastliggende namen.
Seny’s geboorte ging moeilijk, hij heeft bijna zeker gebrek aan zuurstof gehad en is nu zwaar gehandicapt, kan niet zitten en lopen, door slappe spieren kan hij zijn hoofdje niet rechtop houden, heeft geen oog-hand coördinatie, eet alleen maar papachtige substantie, maar lacht lief tegen iedereen die aandacht voor hem heeft. Allicht wordt hij steeds zwaarder en daardoor moeilijker te tillen voor zijn moeder en grootmoeder. Zijn moeder is in het grootste ziekenhuis van Gambia bevallen en Seny is daar niet goed, zeg maar slecht behandeld. Daarna heeft de moeder stad en land afgesjouwd om toch verbetering in Seny’s toestand te krijgen. Ook vroeg ze bij allerlei bedrijven, instanties en mensen geld voor de behandeling van haar kind. Dat heeft nauwelijks wat opgeleverd. Zoals ik al veel vaker heb geschreven zijn hier geen verzekeringen en geen sociale dienst. Tabo hoorde van haar moeilijkheden en kon haar via de stichting wat bijstaan.
Eind januari kwamen toevallig drie Nederlandse verpleegkundigen als gasten bij ons, samen met hun mannen. Zij hebben het verhaal van de moeder gehoord en de kleine Seny gezien. Ze hebben de moeder gezegd dat verdere behandeling en verder zoeken niet veel verbetering zal opleveren voor Seny, maar dat het belangrijker is om zijn spieren te versterken en hulpmiddelen te krijgen, zodat ook haar leven wat gemakkelijker kan worden. Een van de drie kent een goede op kinderen gespecialiseerde fysiotherapeut en zal haar raad vragen. Inmiddels heb ik deze oefeningen per mail gekregen en ben nu bezig ze te ‘vertalen’ in begrijpelijke tekeningen, want Ami, de moeder, kan niet lezen en schrijven. Natuurlijk help ik de eerste keer met uitzoeken hoe het precies moet.
Omdat de zes Nederlanders erg begaan waren met Ami en haar gehandicapte Seny willen ze via de stichting de ergste nood lenigen.
Ami belt ons regelmatig (d.w.z. ze laat de telefoon 1 x overgaan en hangt op in de hoop dat we haar ‘miscall’ zullen zien en terugbellen), nu ook voor haar andere kinderen en die van haar overleden zus, die onder haar zorg zijn gekomen. Ami heeft een man die maar moeizaam een heel klein beetje verdient, en een moeder die regelmatig alle kinderen onder haar hoede neemt, als Ami naar inkomen op zoek gaat. Ami wil graag de kinderen naar school hebben, maar ze heeft daar zelf geen geld voor. Het is nu midden in het schooljaar; tot september hoeven we daar nog even niet over na te denken.
Seny zullen we aanmelden bij het Lilianefonds om wat geld voor hulpmiddelen en misschien voeding te krijgen. Voor een ligstoeltje bijvoorbeeld waar hij half rechtop in kan zitten en later misschien een soort rolstoel.
Sinds begin februari heeft de stichting een “pajero 4 wheel drive” tot haar beschikking! Ideaal voor deze contreien met zand en kuilen en in de regentijd enorme modderpoelen.
Heel actieve mensen in Nederland hebben het geld voor een 2e hands auto bij elkaar gebracht. Er is zelfs een bedrag voor het eerste onderhoud en reparaties, hier hard nodig, want alle auto’s hebben veel te lijden door klimaat en slechte wegen. We zijn er erg blij mee.
Via gasten voor Timberland-lodge komt er ook weer onderhoudsgeld binnen.
In de afgelopen periode hebben drie bestuursleden van de stichting Darsilami bezocht. In de paar dagen dat ze er alle drie tegelijk waren hebben we een vergadering gehouden en vele spijkers met koppen kunnen slaan. Jammer dat het vierde bestuurslid er niet bij was!
Onze hondjes doen het goed, en dollen een end weg met elkaar, vroeg in de ochtend en vroeg in de avond. De rest van de tijd liggen ze voor pampus in de schaduw. Nu bij Alied en Freek-Jan wat grotere honden, maar even aanhankelijk en even jaloers dat je de een meer zult aanhalen dan de andere.
Minder goed nieuws uit Nederland: mijn moeder ligt met een gebroken heup in het ziekenhuis, niet eens gebroken in sneeuw en ijs, maar op een gewone keukenvloer! Gelukkig geen nieuwe kop en kom, maar een plaatje tegen een nette breuk. Op je 93ste zal het revalideren niet al te snel gaan, maar ze is altijd vol goede moed, dat helpt vast.
Luka, mijn neefje van 10, is na een operatie aan zijn nieren, nu weer zo goed als genezen, hoorde ik. En nicht Hil heeft schoon genoeg van het verpleeghuis waar ze ligt, en baalt als een stekker dat ze niet thuis kan zijn. Wat een ziekenhuisleed, zonder dat ik er bij kan zijn!
Binnenkort weer, over een week of 5. Eerst nog inpakken en alles goed achter laten, het gebruikelijke ‘laatste weken ritueel’.
Soms ben ik bang dat ik in herhaling verval en weet ik niet meer waar ik nu al wel en nog niet over heb geschreven, maar als jullie dat ook niet meer precies weten komt alles goed!
Sinds ik Woodi en Demba ken die in nog veel hogere temperaturen hun werk doen voor Silent Work in het binnenland van Mauritanië, durf ik niet zoveel over heet en nog heter te schrijven. Het is niet altijd zo warm, ’s avonds en ’s nachts koelt het flink af, maar het valt me op - na 12 jaar komen en gaan – dat het steeds langere tijd achter elkaar warmer is dan daarvoor. Zou 12 jaar al voldoende zijn om over klimaatverandering te spreken? Ik durf het niet te zeggen.
Lang niks van me laten horen op deze site! Erg druk gehad de afgelopen maanden. Het lukte me de hoogstnodige mailtjes te beantwoorden en snel een briefje mee te geven als gasten terug gingen, maar meer zat er niet in. Maar iedereen van harte bedankt voor alle reacties, voor mij altijd erg leuk om te lezen!
De grootste drukte is nu achter de rug. Op dit moment geniet ik met volle teugen van een paar dagen ‘time out’ bij Alied en Freek-Jan die een heerlijk huis (met zelfs een klein zwembad) hebben in Madiana, ongeveer 3 km van Tanjeh, dat weer aan de kust ligt. Alleen al ‘het niks hoeven’ doet me geweldig goed. Ik word hier lekker in de watten gelegd en laat me omringen door de Nederlandse en ook Gambiaanse gezelligheid. Ik realiseer me eens te meer dat ik in Darsilami nauwelijks enige privacy heb. Zelfs als ik aankondig ’s middags even te willen slapen word ik nog gewekt door “Willemina! Willemina!”, op een toon van ongeduld, alsof het probleem nu ter plekke opgelost moet worden en niet een uurtje kan wachten.
We hebben veel gasten gehad dit seizoen en eind maart komen de laatste twee voor ik in april weg ga. De inkomsten zijn o.a. goed voor een nieuw dak van gedroogd gras. Hoewel het gras er nog maar 3 jaar op ligt moet het vervangen worden, want het dak is in de laatste regentijd beschadigd door een afgevallen grote tak van de oude mangoboom. Een gedeelte van het oude gras kan wel opnieuw gebruikt worden.
Dit jaar kwamen er heel verrassend nogal wat gasten die flinke bedragen voor Stichting Darsilami hadden verzameld in NL, waardoor we veel extra’s kunnen doen voor scholen, kleuterscholen, een gezondheidscentrum en natuurlijk veel individuele mensen. De Belgische stichting Dimbalma heeft eveneens extra geld gegeven voor een aantal projecten.
Zorgen dat het juiste gedaan, gekocht en geregeld wordt vraagt veel energie en tijd. Tabo doet het meeste ‘buitenwerk’ en ik het meeste ‘binnenwerk’ (administratie bijhouden, begrotingen voorbereiden, verslagen schrijven en contacten onderhouden met diverse sponsors en het bestuur van de stichting natuurlijk) Graag ga ik naar de dorpen en doe mee aan het overleg daar, maar vaak kan niet alles tegelijk. Het werk van Tabo houdt bijv. in: zoveel zakken cement kopen in Brikama, daarvoor vervoer zoeken, een goeie metselaar het werk laten doen, regelmatig gaan kijken of echt dat gebeurt wat afgesproken is.
Om een vragenlijst van de Belgen in te kunnen vullen (voor hulp aan een paar kleuterscholen) laat ik het hoofd van de betreffende scholen bij mij in Darsilami komen. De eerste moest toch in de buurt zijn. Zo kom ik heel wat meer te weten over het dorp waar de school is, hoe de school is ontstaan, de bijdrage van de bevolking, over de moeilijkheden en alle wensen die altijd voor het oprapen liggen. Nee, salarissen kunnen niet betaald worden, wel hulp voor meer opleiding voor de vrijwilligers. Continue als school blijvend gesponsord worden zit er niet in, maar wel wc’s en een waterput.
Het tweede hoofd van een kleuterschool uit een ander dorp heeft iets minder verwachtingen en is blij met alles wat er gedaan kan worden. In zijn dorp was aanvankelijk helemaal niets en bestond de school uit de open lucht, voor 1 groep een bladerdak, dat was alles, en twee vrijwilligers die de kinderen bezig hielden. De bevolking is nu al bezig met een tweede lemen rond gebouwtje, waarvoor wij het dak zullen leveren. Binnenkort gaan Tabo en ik het schoolcomité daar bezoeken om het een en ander te bespreken. De alkalo (dorpshoofd) daar is voorzitter, dat komt goed uit, zo is meteen het hele dorp op de hoogte.
Individuele mensen die onze aandacht vragen zijn er altijd genoeg, soms eenmalig, soms terugkerend.
Het verhaal van de kleine Seny (spreek uit Senie) wil ik jullie vertellen. Seny is nu ruim anderhalf jaar. Hij werd als tweede van een eeneiige tweeling geboren. Zijn broertje heet Sanna. Een jongenstweeling heet haast altijd Sanna en Seny, vastliggende namen.
Seny’s geboorte ging moeilijk, hij heeft bijna zeker gebrek aan zuurstof gehad en is nu zwaar gehandicapt, kan niet zitten en lopen, door slappe spieren kan hij zijn hoofdje niet rechtop houden, heeft geen oog-hand coördinatie, eet alleen maar papachtige substantie, maar lacht lief tegen iedereen die aandacht voor hem heeft. Allicht wordt hij steeds zwaarder en daardoor moeilijker te tillen voor zijn moeder en grootmoeder. Zijn moeder is in het grootste ziekenhuis van Gambia bevallen en Seny is daar niet goed, zeg maar slecht behandeld. Daarna heeft de moeder stad en land afgesjouwd om toch verbetering in Seny’s toestand te krijgen. Ook vroeg ze bij allerlei bedrijven, instanties en mensen geld voor de behandeling van haar kind. Dat heeft nauwelijks wat opgeleverd. Zoals ik al veel vaker heb geschreven zijn hier geen verzekeringen en geen sociale dienst. Tabo hoorde van haar moeilijkheden en kon haar via de stichting wat bijstaan.
Eind januari kwamen toevallig drie Nederlandse verpleegkundigen als gasten bij ons, samen met hun mannen. Zij hebben het verhaal van de moeder gehoord en de kleine Seny gezien. Ze hebben de moeder gezegd dat verdere behandeling en verder zoeken niet veel verbetering zal opleveren voor Seny, maar dat het belangrijker is om zijn spieren te versterken en hulpmiddelen te krijgen, zodat ook haar leven wat gemakkelijker kan worden. Een van de drie kent een goede op kinderen gespecialiseerde fysiotherapeut en zal haar raad vragen. Inmiddels heb ik deze oefeningen per mail gekregen en ben nu bezig ze te ‘vertalen’ in begrijpelijke tekeningen, want Ami, de moeder, kan niet lezen en schrijven. Natuurlijk help ik de eerste keer met uitzoeken hoe het precies moet.
Omdat de zes Nederlanders erg begaan waren met Ami en haar gehandicapte Seny willen ze via de stichting de ergste nood lenigen.
Ami belt ons regelmatig (d.w.z. ze laat de telefoon 1 x overgaan en hangt op in de hoop dat we haar ‘miscall’ zullen zien en terugbellen), nu ook voor haar andere kinderen en die van haar overleden zus, die onder haar zorg zijn gekomen. Ami heeft een man die maar moeizaam een heel klein beetje verdient, en een moeder die regelmatig alle kinderen onder haar hoede neemt, als Ami naar inkomen op zoek gaat. Ami wil graag de kinderen naar school hebben, maar ze heeft daar zelf geen geld voor. Het is nu midden in het schooljaar; tot september hoeven we daar nog even niet over na te denken.
Seny zullen we aanmelden bij het Lilianefonds om wat geld voor hulpmiddelen en misschien voeding te krijgen. Voor een ligstoeltje bijvoorbeeld waar hij half rechtop in kan zitten en later misschien een soort rolstoel.
Sinds begin februari heeft de stichting een “pajero 4 wheel drive” tot haar beschikking! Ideaal voor deze contreien met zand en kuilen en in de regentijd enorme modderpoelen.
Heel actieve mensen in Nederland hebben het geld voor een 2e hands auto bij elkaar gebracht. Er is zelfs een bedrag voor het eerste onderhoud en reparaties, hier hard nodig, want alle auto’s hebben veel te lijden door klimaat en slechte wegen. We zijn er erg blij mee.
Via gasten voor Timberland-lodge komt er ook weer onderhoudsgeld binnen.
In de afgelopen periode hebben drie bestuursleden van de stichting Darsilami bezocht. In de paar dagen dat ze er alle drie tegelijk waren hebben we een vergadering gehouden en vele spijkers met koppen kunnen slaan. Jammer dat het vierde bestuurslid er niet bij was!
Onze hondjes doen het goed, en dollen een end weg met elkaar, vroeg in de ochtend en vroeg in de avond. De rest van de tijd liggen ze voor pampus in de schaduw. Nu bij Alied en Freek-Jan wat grotere honden, maar even aanhankelijk en even jaloers dat je de een meer zult aanhalen dan de andere.
Minder goed nieuws uit Nederland: mijn moeder ligt met een gebroken heup in het ziekenhuis, niet eens gebroken in sneeuw en ijs, maar op een gewone keukenvloer! Gelukkig geen nieuwe kop en kom, maar een plaatje tegen een nette breuk. Op je 93ste zal het revalideren niet al te snel gaan, maar ze is altijd vol goede moed, dat helpt vast.
Luka, mijn neefje van 10, is na een operatie aan zijn nieren, nu weer zo goed als genezen, hoorde ik. En nicht Hil heeft schoon genoeg van het verpleeghuis waar ze ligt, en baalt als een stekker dat ze niet thuis kan zijn. Wat een ziekenhuisleed, zonder dat ik er bij kan zijn!
Binnenkort weer, over een week of 5. Eerst nog inpakken en alles goed achter laten, het gebruikelijke ‘laatste weken ritueel’.
Soms ben ik bang dat ik in herhaling verval en weet ik niet meer waar ik nu al wel en nog niet over heb geschreven, maar als jullie dat ook niet meer precies weten komt alles goed!
-
16 Maart 2010 - 19:55
Menno:
Ha die Willemien,
Leuk weer van jou en je bezigheden te horen.
Binnenkort ben ik ook weer in de buurt. Eerst in Dakar en in april in de Casamance en Gambië. Tot wanneer ben je er nog? -
16 Maart 2010 - 19:56
Alied:
leuk je hier te logeren te hebben. We zijn zo vaak door jou vertroeteld, blij iets terug te kunnen doen. en we leren elkaar toch op een andere manier beter kennen. Leuk ook dat ons "mandinka woorden/zinnen"soms door jou verbeterd worden. Dan kijken wij met een scheef gezicht naar onze "teacher Alahgy"die zelf een fula is.
liefs uit Toubabokunda -
17 Maart 2010 - 07:23
Rob:
Dag Willemien,
Ik heb weer met veel interesse je belevingen gelezen. Het verveelt nooit, ondanks je vermoeden dat je in herhaling valt. In Amsterdam zit ik nu in het sarphati (achter het raam) in het zonnetje, welliswaar een waterig zonnetje; maar toch. We hebben lang moeten wachten voordat de winter is gaan slapen (misschien ben ik te vroeg met deze uitspraak, immers maart roert zijn staart. Maar hij mag komen de lente,het liefst kort en de zomer lang.
Ik krijg vanuit je reisverhalen een duielijk impressie van wat je in Darsilami allemaal doet "you make a difference" om maar even een welgemeende maar geleende qoute te gebruiken.
Verder hoop ik dat de revalidatie van je moeder voorspoedig verloopt. Je schrijft dat ze vol goede moed is en dat is het belangrijkste, positief blijven denken en niet bij de pakken neer gaan zitten.
Ik wens je nog een vruchtbare tijd in Darsilami en een behouden terugvlucht naar Amsterdam.
Groet, Robby -
17 Maart 2010 - 10:30
Anneke:
hoi Willemien,
Ik vind het altijd weer leuk om iets van je te lezen.Ik waan me dan weer even in Gambia en hoop dat het niet al te lang gaat duren voordat ik weer samen met Trudie op reis kan.
Het ziet ernaar uit dat het hier lente gaat worden, zon, voorjaarsbloementjes en heel veel merelzang.Sterkte met de gezondheidsproblemen in jouw familie en wil je iedereen van de Tabo-familie de heel lieve groeten van mij doen? veel liefs Anneke -
17 Maart 2010 - 13:46
Renée Nieuwenstein:
Hallo Willemien, fijn om weer van je te horen. Hou het nog even vol daar in de warmte! In Nederland ben je van harte welkom in Zwolle, dus wie weet tot een keer deze zomer!
groet van Renée Nieuwenstein -
17 Maart 2010 - 21:12
Gladys DR-K:
Hoi Willemien. Allereerst: wat erg voor je moeder zeg. Het lukt mij alleen niet om haar zelf of Pieter telefonisch te pakken te krijgen. Zoals altijd vind ik je verslag ook nu weer onzettend boeiend. Van mij mag je best in herhalingen vallen. Petje af voor wat je daar allemaal doet en bereikt! Over hitte gesproken: ik zal mijn beklag over 'onze' 34+ graden overdag en 30 graden 'snachts voortaan beschaamd inslikken... Ofschoon: het heeft zich bij ons op de eilanden wel een beetje vroeg aangediend. Normaliter komen zulke hoge dagtemperaturen hier in oktober voor. Die klimaatsverandering kan dus wel een beetje kloppen.
Sterke met het inpakken en afscheid nemen! Brasa Gladys -
19 Maart 2010 - 10:01
Eva:
hoi willemien, misschien zie je dit nog voor je weggaat, als "een" computer "ergens" het doet.
natuurlijk zien we weer uit naar je terugkomst, dat is een voordeel van je "wissel"bestaan. wat doe je toch veel daar, goed hoor!
Doe Tabo en zijn familie de groeten.
Je moeder en ook Hil zullen blij zijn je te zien, wij allemaal trouwens.
Sterkte voor de laatste warme weken, liefs, Eva
-
22 Maart 2010 - 16:47
Henriette:
Lieve Willemien,
wow wow!
Ik hoop je gauw weer life te zien! Ik kom 11 april weer naar A'dam. De eerste 2 weken naar Drente: PeerGrouP, om een nieuw project voor LAPD's volgend jaar op te zetten en dan 2 weken A'dam waarvan ik de laatste week ook nog even Swadba hoop te zien. Dus laten we na zondag 25 april gauw bellen! Liefs, Henriette -
22 Maart 2010 - 20:08
Janny:
Dag Willemien,
gelukkig is er bij al het "zware" nieuws ook een hoop goeds: veel gasten, en extra sponsorgeld waar je weer een mooie bestemming voor hebt! Ik wens je nog een paar fijne laatste weken, en ik zal een oogje in het zeil houden mbt je huis, zodat je in elk geval een prettige thuiskomst hebt.
Liefs van janny -
23 Maart 2010 - 22:16
Det :
Ha Willemien,
Nu pas je beeldende verhaal gelezen. Dank je Wat doen jullie het mooi daar.
Verheug me erg op je komst. Dan zien we elkaar gauw, 29 april in ieder geval.
omhelzing Det
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
