Over Darsilami, vanuit Amsterdam

Met het wisselen van continent, huis en familie blijft er niet veel tijd over om berichten op deze site te zetten. Maar nu, weer gesetteld in Amsterdam, lukt het eindelijk.
Eind maart, begin april kwamen de laatste gasten van dit seizoen, althans waar ik bij was. De lodge blijft het hele jaar open. Alleen komen er heel weinig mensen in de regentijd. Ons seizoen loopt van eind november tot ongeveer half maart.

Voor Stichting Darsilami valt altijd het nodige te doen, zo vlak voor mijn vertrek. Alle administratie moet mee naar Nederland, een aantal projecten gepland en afgemaakt, materialen ingekocht.
'De Belgen' zoals Tabo en ik Ann en Stef van Stichting Dimbalma noemen, komen voor de tweede keer dit seizoen kijken naar de vorderingen van de door hun stichting gefinancierde extra projecten. Het is erg warm die dag en het valt hun (net uit België) niet mee om door het stoffige gebied te reizen. Later zien we ze onverwacht nog een keer, hun terugreis moest uitgesteld vanwege de aswolk.
Ik zet hieronder een aantal foto’s van een paar van de Belgische projecten, o.a. de bouw van een bakkerij in Darsilami, de oven van leem en het huisje eromheen van cement. Heel wat degelijker dan die van vorig jaar, in de laatste regentijd door hevige storm en regen ingestort. Demba, oorspronkelijk uit Senegal, is een specialist in het maken van ovens. Hij werkt met hulp van een paar jongens uit het dorp gestaag door. Een eigen mal heeft hij meegebracht voor de toelopende lemen stenen die de ronding van de oven moeten vormen. Het is boeiend om zo’n vakman aan het werk te zien.
Elke ochtend komt hij bij ons in Timberland ontbijten, samen met Tabo en mij en nog twee werkers van de boomkwekerij Yirolu (wat “bomen” betekent in het Mandinka)
En, hoe kan het anders, meestal komt er ondertussen een hele rits klein grut tussen de twee en vier, die allemaal zeggen nog helemaal niks gehad te hebben.
“Dasamo” willen ze, ontbijt met thee en brood, liefst met chocola, maar boter is ook goed. Tevreden gaan ze met hun oogst buiten op de stoep zitten, terwijl Pabi maar gauw met de honden het dorp in gaat.
Deze week vertelde Tabo toen ik hem belde dat de bakkerij bijna af is, ze zijn bezig met het dak. Het is de bedoeling dat een groep vrouwen het gaan beheren.
Een groep vrouwen uit het Senegalese dorp Macouda krijgen nog een flink aantal meters omheining voor hun groentetuin. Tabo bestelt het hekwerk en laat het naar zijn huis in Darsilami vervoeren. Vandaar wordt het tegelijk met deuren en ramen voor een school naar Macouda gebracht.

In de laatste week voor ik naar Nederland ga, rijden we naar Manduar, een dorp op 6 km afstand, om een foto te maken van een groep vrouwen die een lening van de stichting heeft gehad. Microkrediet is tegenwoordig alom bekend.
En natuurlijk het liefst een actiefoto. De bedoeling was om ’s morgens vroeg te gaan, maar zoals zo vaak in Afrika, er kwam weer van alles en nog wat tussen, waardoor we over twaalven aankomen. Bloedheet die dag en nog een heel stuk lopen ook in de hete zon. Ik troost me met de gedachte dat ik gauw in “koud Nederland” zal zijn. Maar al gauw bedenk ik, dat niet ík de hele ochtend in deze zinderende zon heb staan hakken en ik ben ook blij voor hun als ze besluiten dat het voor vandaag genoeg is.
Tabo en ik maken van de gelegenheid gebruik om de kleine Seny (zie mijn bericht van 16 maart) te bezoeken, die ook in Manduar woont. Vader, moeder en alle andere kinderen zijn thuis.
Omdat de moeder niet kan lezen heb ik de oefeningen, van een kinderfysiotherapeut uit Nederland gekregen, op een paar velletjes uitgetekend. Ik heb een heel stel kussentjes meegenomen om alle oefeningen te kunnen doen. De kinderen zijn het publiek en ze lachen luid als Seny naar iets grijpt, wat de bedoeling is. Het gaat goed en moeder Ami laat zien wat zij al dagelijks met Seny doet. Sanna, het tweelingbroertje van Seny vindt het allemaal maar niks, zoveel aandacht voor zijn broertje, en niet voor hem. Daarom leg ik hem in dezelfde houding als zijn gehandicapte broertje en laat hem dezelfde soort oefeningen doen tot groot plezier van iedereen en van Sanna zelf.

In de laatste twee weken maak ik vier naamgevingceremonies mee, waarvan eentje van de zoon van Tabo’s broer Kawsu en zijn vrouw Sirraye. Ik had Sirraye al steeds gewaarschuwd dat het kind er wel moest zijn voor ik wegging.
Pabi (die in onze lodge werkt) vertelde me kortgeleden dat zijn vrouw Mai weer zwanger is. Niet meer dan vier kinderen wil hij. We zullen zien.
Kinderen worden in grote delen van Afrika nog steeds gezien als een oudedagsvoorziening en hulp bij het groot brengen van jongere kinderen. Veel mensen staan er niet bij stil dat er steeds minder werk is en dat alle scholing (wat iedereen wel wil) veel kost.

Beide huizen van Timberland hebben een nieuw of vernieuwd dak, een hele geruststelling zo vlak voor de regentijd.
In Nederland lekker weer toen ik eind april terugkwam, daarna koud vond ik, maar dat durfde ik niet hardop te zeggen na de lange sneeuw- en ijswinter die hier is geweest.
De reiger zit nu niet meer op de lantaarnpaal voor mijn balkon in Amsterdam, de kade is vernieuwd en de lantaarnpalen verderop gezet. De reiger zit tegenwoordig brutaal op de balkonrand zelf, en hij was er toen ik terug kwam.
Dit jaar is het de laatste keer dat ik in het Dr.Sarphatihuis werk. Wel een raar idee dat ik vanaf oktober niet meer werk.
Alhoewel…..het vrijwilligerswerk in Gambia blijft gewoon doorgaan. Maar dan ben ik niet meer gebonden aan een bepaalde tijd. Ik hoop dat het (financieel) mogelijk is om in onze zomer nog eens een maand naar Gambia te gaan om de tussenpozen korter te maken.
Zoals ik al eerder heb geschreven ben ik dit jaar echt van plan om met kerst en oud- en nieuw naar Nederland te komen en natuurlijk hoop ik dan op een paar leuke schaatstochten in witberijpt Nederland!

Maar nu eerst de Nederlandse zomer met veel zon en mooie lange dagen. Wat kan ik daar van genieten, van de lange lichte avonden hier, net zoals van de heldere sterrennachten in Darsilami.