De kinderen

Overal en altijd veel kinderen hier. Er hoeft maar iets bijzonders te zijn of ze komen uit alle hoeken en gaten toegestroomd. Ze worden vaak weggejaagd door de ouderen of op een afstand gehouden, maar als vliegen komen ze even snel weer terug. In Darsilami spelen ze op straat, het is hier immers een grote zandbak. Ze liggen in het zand, vallen in het zand, spelen in het zand, voetballen in het zand. Hun wereld zou totaal veranderen als hier een verharde weg zou komen, waar wel sprake van is, maar het blijft bij beloven, net als veel dingen hier in Afrika.
Als kinderen geboren worden hebben ze een week lang geen naam. Familie en buren komen naar moeder en kind kijken en geven wat geld of zeep. Moeder en kind blijven in huis, de moeder mag rusten, anderen doen het huishoudelijke werk. Na 7 dagen vindt de naamgeving plaats, met meer of minder ceremonieel en mensen, al naar gelang de beschikbare financien van de familie. Vroeger was het al helemaal onzeker of een kind wel een week oud zou worden, eerst maar afwachten.
Het kind mag niet lang huilen, het wordt meteen opgepakt en op en neer bewogen op de arm: “Ideh, ideh, kana kumbo!” (Stil maar, stil maar, niet huilen) Als het een paar weken oud is gaat het kind in een doek op de rug van de moeder en valt meestal al gauw in slaap. Tot een jaar of drie worden kinderen behandeld als prinsjes en prinsesjes. Aan al hun wensen wordt zo mogelijk tegemoet gekomen, hoe vreemd ook. Zo kan het zijn dat de hele familie ingeschakeld wordt om bijv. brood te vinden laat op de avond, omdat de kleine Fatou of de kleine Lamin daar haar/zijn zinnen op heeft gezet.
Eenmaal wat ouder moet het kind strikt gehoorzamen, zo niet, dan krijgt ie een uitbrander of, vrij snel, een tik. Gehoorzaamheid aan de oudere is hier de basis van de samenleving. Negeer je je vaders of moeders vraag (meer een bevel) dan ben je nog niet jarig. Het hele systeem is autoritair, het kleine broertje moet zijn grotere broer gehoorzamen. Ik heb wel eens aan een van de oudere kinderen van Tabo gevraagd om een brood te kopen. Die geeft het weer door aan een jongere en deze weer aan een nog jongere, dus de kleinste is de pineut. Wel blijft de oudere verantwoordelijk, dus hij moet van te voren goed inschatten of de jongere de boodschap echt goed kan doen. Nadeel van dit hele systeem is dat eigen initiatief maar ten dele wordt gewaardeerd. Op de eerste plaats staat: gehoorzaamheid aan een oudere.
Vaak ‘s morgens komen drie of meer kleine koters aan de deur, waarbij een de jongste van Tabo: Millewina, Billemina, Willemina of alleen maar Mmmminaaaa…. !!! Ze komen ontbijten, zeggen ze en zijn dik tevreden met een stukje brood met chocoladepasta en een beetje slappe thee. Als er gasten zijn komen ze die met stijf uitgestoken arm begroeten. In Gambia worden vele handen gegeven, een beetje zoals in Frankrijk. Als ik geen tijd heb voor de kleintjes zijn ze boos en zoeken hun heil bij Pabi, die in onze lodge werkt.
Wat grotere kinderen komen graag helpen met water geven. Graag rennen ze met kleine en grote emmers op en neer van de kraan (eentje op ons erf) naar de planten en bananen en nu sinds kort de eigen sla. Meestal doet Pabi het tot hun verdriet met de tuinslang. Dan is er maar eentje nodig om de slang goed uit te rollen. De nog groteren helpen af en toe als Pabi er niet is en verdienen zo een beetje. Een verstandelijk gehandicapt meisje van hierachter helpt regelmatig met bladeren aanvegen of afwassen en is heel trots als we haar uitbundig prijzen. Soms komt ze me vertellen dat haar slippers kapot zijn en meestal geef ik haar dan 25 dalassis (ong. 60 eurocent) om in het kleine winkeltje hier vlakbij nieuwe te kopen. Haar vader is kleermaker, maar verdient heel weinig.
De grotere meisjes zie ik hier minder. Die moeten thuis veel helpen met wassen, koken, voor de vele kleine kinderen zorgen, etc. Ze komen hier de lakens halen om gewassen te worden, of brengen het avondeten in een grote schaal op het hoofd.
Een enkele keer komen ze met een paar tegelijk al giechelend bij mij. Met moeite krijg ik eruit dat ze graag naar de plaatselijke disco willen. Per persoon 10 dalassis (ong. 35 eurocent). Hier in het dorp is een gebouw voor de jeugd. Op zo’n disco avond wordt een dj met apparatuur ingehuurd. Buiten het gebouw meer jeugd dan erbinnen, want velen kunnen die 10 dalassis niet opbrengen. Er wordt geen druppel alcohol gedronken, althans niet door de moslims. In een winkeltje naast de “youth hall” kopen ze frisdrank, voor zover ze daar geld voor hebben. Reggae en “ndaga” (Senegalese muziek, zoals Youssou Ndour) schalt door het dorp. Mensen zijn gewend door alle geluiden heen te slapen, ik ook zo langzamerhand. Maar buiten de disco een keer in de maand hoor je ’s avonds zo hier en daar een tv of een Nigeriaanse soap in de verte, verder de krekels en een enkele blatende geit of balkende ezel.
Kinderen met hun enthousiasme, hun open snoetjes, hun nieuwsgierigheid, altijd bereid je te helpen, er zijn er veel te veel, maar ze horen zo bij het straatbeeld hier.

Al weer veel te lang geleden dat ik mijn vorige bericht schreef. De tijd lijkt elk jaar sneller te gaan. Voor reflectie en schrijven niet zoveel mogelijkheden. We hebben dit jaar minder gasten, maar ze komen verspreid, waardoor het toch veel tijd vraagt. Voor de stichting zijn we nogal eens op pad: naar de bijenhouders van Sifoe om een stuk omheining te regelen, zodat de vrouwen een groententuin kunnen starten, niet meer geplaagd door loslopende koeien, geiten, schapen en kippen. Ook in Macouda, net in Senegal, willen de vrouwen zo’n soort omheining. Er is geen geld voor het totale hekwerk, maar wel voor een deel (een gift uit Belgie). De rest wordt dan met palen en grote palmbladeren gedaan, tot er weer geld is voor nog een stukje gaas. De school van Macouda en Dombondir krijgt opnieuw een flink aantal schoolbanken, ze zijn in de maak.We zijn weer met ong. 60 mensen, met name kinderen naar zee geweest, voor iedereen een groot feest.
Deze week zijn we met Fanta, een doof meisje van 12 jaar, en haar vader naar Serekunda geweest om Fanta in te laten schrijven op de school voor dove kinderen. De volgende dag kon ze beginnen. Fanta zal bij familie in dezelfde stad als de school wonen. Ik ben heel benieuwd hoe het allemaal zal gaan. Fanta is alleen maar ons dorp gewend en haar eigen familie. Het zal eerst heel erg wennen zijn, maar ze zal eindelijk naar school gaan en veel leren. Leergierig is ze zeker.
De kleine Badoudou, waar ik vorig jaar over schreef en die zijn voetjes verbrand had in de hete as, lijkt nu extra geconcentreerd op zijn voeten. Altijd als ik hem zie staat hij te dansen, of hij niet op kan houden. Zelfs speciale schoenen zijn niet nodig, zoals we eerst dachten.
Ook zijn we druk bezig herinneringen te sturen naar allen die een lening bij Stichting Darsilami hebben lopen (microkrediet). Soms wel erg moeilijk geleend geld terug te krijgen, maar het moet wel, anders werkt het hele systeem niet. Ook vervelend om daar veel tijd aan te besteden, maar nog veel vervelender om het geld helemaal niet terug te krijgen.
Kortgeleden is Pabi (zoon van Tabo, die bij ons werkt) officieel getrouwd met Mai. Daarover een andere keer meer. Mai en zoontje Noah zijn nu ook op de familiecompound. Noah is het evenbeeld van Pabi.
Met Ousmans kaak (zie vorig bericht) gaat het goed. Hij kan nu weer helemaal normaal eten. Ook de benefiet avond in Amsterdam is een succes geworden hoorde ik via een mailtje vandaar.
Over mailen gesproken: nog steeds kan ik mijn versatel-webmail niet openen, dus nu doe ik alles via mijn yahoo.com en mijn adres van de senegam-site. Terug in Nederland zal alles weer o.k. zijn, neem ik aan.
Bellen is veel moeilijker geworden sinds er ergens een antenne kapot is, door brand, zegt men. We moeten aan de overkant van de straat gaan staan om genoeg netwerk te krijgen. Dan nog kraakt het vaak. Wat zal ik straks in Amsterdam genieten van zomaar overal te kunnen bellen en zomaar vanuit huis te kunnen mailen! Ik heb al met al heel wat uren in diverse internetcafe’s doorgebracht en vaak zonder veel resultaat. “This is the Gambia........!” zeggen ze dan als ik voor de zoveelste keer teleurgesteld wegloop. Dat weet ik, maar ik hoop altijd op een beter Gambia! Gelukkig is er altijd wel een kind dat me wat op kan fleuren op zo’n moment.