Eind 2011, begin 2012

Hoe langer ik hier ben hoe trager ik kennelijk word in het schrijven van berichten. Misschien wat Afrikaanser geworden in de loop van de tijd, wie weet. Misschien ook wat bang in herhaling te vervallen, na zoveel jaar Darsilami. Maar hier dan, veel later dan de bedoeling, mijn bericht van wat al weer een tijd geleden is gebeurd.

De ontvangst in november was opnieuw hartverwarmend, met blije gezichten en dansende, zingende kinderen. Meteen druk aan de gang om het nieuwe gezondheidscentrum in Macouda (net over de grens in Senegal) op tijd af te krijgen en de opening voor te bereiden die begin december plaats moest vinden. Allerlei belangrijke mensen zouden erbij zijn, zoals een afvaardiging van de sponsors, Amy en Frans uit Nederland en Greet, penningmeester van Stichting Darsilami, en natuurlijk de notabelen uit het dorp Macouda, officials uit de regio evenals naburige gezondheidscentra.
Zowel Macouda, als Tabo en ik zaten in de zenuwen of alles goed zou gaan. Het werd een geweldige dag! Macouda op z’n best.

De buitenlanders worden feestelijk ingehaald met uitbundige dans en luid gedrum. Iedereen glimt van het zweet in de brandende zon. De Koumpo, een grote figuur in lang gras-tenue laat zijn kunsten zien. Een stok, op zijn hoofd bevestigd, zet hij in de grond en cirkelt daar in lengterichting razendsnel omheen, met voeten en einde van de stok als vaste punten. Ook Agomalah, een aapachtig wezen, is op de achtergrond aanwezig, soms uitgedaagd door een fel dansende vrouw. Beide figuren komen uit de Diola-traditie.
Het gezondheidscentrum is door de bevolking omheind met aan elkaar gebonden palmbladeren. Een stellage met een dak van dezelfde soort palmbladeren dient als bescherming tegen de zon. Vele toespraken volgen. Afrikanen houden van omslachtig en veel praten bij dit soort gelegenheden, d.w.z. iedereen moet de kans krijgen zijn woordje te doen. Velen zijn inmiddels half ingedommeld, zeker als de geluidsinstallatie het begeeft, maar dat schijnt niemand te deren. Er komen wat pinda’s en gekookte eieren voorbij, dat geeft afleiding.

Dan is iedereen opeens klaar wakker, geroezemoes en heen en weer geloop. De officiele opening nadert, maar eerst moeten de linten nog bevestigd worden aan de hoofdingang van het centrum.
Niemand heeft eraan gedacht om dat vooraf te doen of misschien wel en is het allemaal zo bedoeld omdat kinderen die mooie linten er wel eens af zouden kunnen halen. Iedereen wacht geduldig en alles komt goed. Frans en Amy knippen keurig alle linten door en het centrum wordt met “aah!” en “ooh!” bewonderd. Mooie tegels, muren in dezelfde kleuren geverfd, overal gordijnen, witte lakens op de bedden, buiten douches, toilet en een diepe waterput. De puttenbouwer heeft er vanochtend nog de laatste hand aan gelegd. Maar af is ie!
Dat de timmerman van het dorp ziek is geworden en dat daardoor alle banken van het centrum nog niet af zijn, daar stoort niemand zich aan. Het dorp viert feest, nog lang nadat wij terug gegaan zijn naar Darsilami.

De volgende dag nog een opening, alles in ene moeite door! De aan Darsilami geschonken speelplaats wordt door de gever Frans zelf geopend met een prik in 3 ballonnen. Gelukkig deze keer weinig toespraken voor alle kinderen uit de buurt, maar des te meer dans en muziek. Juist de kleintjes krijgen volop kans hun kunsten te vertonen. En geen kinderfeest zonder ballonnen, limonade en lekkere dingen. Ludo, de schoonzoon van Amy en Frans, heeft in twee dagen ruim 30 uur op video gezet.
Mijn nichten Greet en Willemien maken alle festiviteiten mee.

Dit jaar opnieuw weinig gasten. De voortgang van Timberland-lodge wordt een probleem. Langzamerhand laat ik vele anderen onze zorgen weten om zo mogelijk mee te zoeken naar een oplossing.
Eind december ga ik een paar dagen naar Bignona in de Casamance om vrienden uit NL (Arjen, Abounta, Bianca en de kleine Sophie Ayo) te zien. Leuk om even totaal iets anders mee te maken. Bovendien ken ik er een aantal Senegalezen van Arbres (ecologisch projekt) en Sembecane (metaalwerkplaats).
Arjen heeft samen met anderen stenen geperst van veel zand en weinig cement, een nieuwe methode. Ondanks het vele zand zijn de stenen toch bestand tegen regen. Met veel hulp worden de stenen vervoerd naar hun stukje land een paar km buiten Bignona. Het zal vast op den duur een mooie ‘pied a terre’ in Senegal worden!
Abounta, Arjens Senegalese vrouw, geniet zichtbaar van het Afrikaanse leven. Op een bovenhuis in de kou in Hattem is totaal wat anders dan het dorp Mangagoulack, waar ze is opgegroeid, en de grotere plaats Bignona, waar zoveel bekenden en familie wonen, die allemaal langs komen.
In 4 uur reis ik terug naar Darsilami met 2 x overstappen in een andere auto, dat was vroeger heel wat langer, toen de weg naar de grens en de weg naar Bignona nauwelijks verhard waren.

Oud en nieuw vier ik met de Bojang-familie op hun erf. Ida heeft op mijn voorstel oliebollen gebakken en om 10 uur al steken we de sterretjes aan om 2012 al vast te verwelkomen, anders wordt het te laat voor de kleintjes. Tijd speelt geen rol hier en er is geen traditie om oud en nieuw te vieren, dus elke tijd is goed.

Begin januari buig ik me, soms samen met Tabo, over de boekhouding van Stichting Darsilami. Als ik 25 januari naar Nederland ga moet 2011 mee.
Trees en Rob komen met vrienden. Ook Nel en Hennie, inmiddels oude getrouwe voorvechters van de stichting, komen een week, samen met 2 nieuwe stichtingfans (Miranda en Wim).
We bezoeken veel projekten van de stichting om te kijken wat er gedaan is en wat er in de toekomst gedaan kan worden.
Een dag voor ik naar NL ga wordt kleine Kawsu geboren, derde kind van Tabo’s zoon Dembo en Isatou Rita. Ik zal niet bij de naamgeving kunnen zijn een week later.

Van de 4 weken in NL was ik 2 ziek. Op de valreep van de dooi heb ik toch nog 2 x kunnen schaatsen gelukkig. Ik zal nooit meer zeggen: “ Als ik kom dan kunnen jullie schaatsen!” Beter om mijzelf niet uit te sluiten, want ik houd teveel van tochten maken op het ijs.

Op dit moment ben ik in Toubacouta, bij Ousman, Tabo’s zoon die een internetcafe beheert hier. Een goeie gelegenheid om veel te mailen en dit bericht te versturen.(volgens mij geeft deze computer niet de juiste tijd aan, het is nu 12.30 's middags hier) Het bijgaande kaartje geeft de verkeerde plaats in Gambia aan. Het wil niet veranderd worden, maar 41 graden is teveel voor Darsilami, ruim 30 is het eerder.
Bovenaan deze pagina verander ik het land niet, want anders komt er ‘Senegal’ te staan onder alle Gambia-foto’s. Zo zal ik in Gambia over mijn Senegal-reis schrijven van afgelopen week (naar een klein dorp een stuk ten noorden van Dakar)
Maar eerst nog het verslag van het opnemen van de film over het werk van Stichting Darsilami. Dat moet lukken in april voor er begin mei gasten komen in Timberland-lodge.
Tot omstreeks 20 mei ben ik nog in Gambia.